“Τίποτα δεν ανακόπτει την εξέλιξη της Ασφαλιστικής Διαμεσολάβησης”

Του Γιάννη Βερμισσώ

Στο μοναδικό σχολείο της αγοράς που είναι το agency, στον άνισο ανταγωνισμό μεταξύ ασφαλιστικών διαμεσολαβούντων και –τραπεζικών διαμεσολαβούντων, και την προδιαγεγραμμένη κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος που έχει στηθεί  στον κλάδο του «αυτοκινήτου», αναφέρεται ο κ. Ανδρέας Ντακόλιας γνωστός ασφαλειομεσίτης (Best Brokers)  της Πάτρας. 

Μιλώντας στο insurance-eea, είναι ιδιαιτέρως θερμός για το επάγγελμα τεκμηριώνοντας έτσι και την 6ετή δράση του ως πρόεδρος του Συλλόγου Επαγγελματιών Ασφαλιστών ΝΔ Πελοποννήσου.

Χαρακτηριστικά αναφέρει μεταξύ άλλων: « είναι πολύ ωραίο επάγγελμα, αν ξαναξεκινούσα πάλι την ίδια δουλειά θα έκανα, προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση και ηθικά αναγνώριση, αρκεί να το αγαπάς, να μη το ασκείς για το κέρδος αλλά για το καλό που δίνει στον κόσμο,  να το ασκείς ως λειτούργημα και να γνωρίζεις ότι αυτό που πουλάς  ως προϊόν είναι το σωστό οπότε είσαι ειλικρινής και χρήσιμος στον πελάτη».

Μέσα από αυτή την συναισθηματική προσέγγιση μας δίνει να καταλάβουμε ότι πιστεύει σε βάθος και στην ασφαλιστική διαμεσολάβηση και την ιδιωτική ασφάλιση και μάλιστα διαβλέπει και μεγάλες προοπτικές. «Τίποτα δεν ανακόπτει την εξέλιξη», τονίζει και συμπληρώνει πώς ακόμα και το φορολογικό και το ασφαλιστικό που εξοντώνουν τον κλάδο δε μπορεί να σταματήσουν αυτόν που έχει όρεξη για δουλειά και πιστεύει στις παροχές της ιδιωτικής ασφάλισης. Και αυτός που δεν θα το δει ως μέσο για απόκτηση χρημάτων αυτός είναι που θα πετύχει και θα εξελιχθεί διότι του αρέσει».

ΑΝΙΣΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΏΝ ΚΑΙ ΤΡΑΠΕΖΟ-ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΩΝ  

Ευθύνες στην εποπτεία για την ανισότητα που επιτράπηκε να αναπτυχθεί στην αγορά με την ανέλεγκτη δραστηριοποίηση των τραπεζών στην ασφάλιση αποδίδει ο κ. Ντακόλιας και εξηγεί: «εμείς ως ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές πνιγόμαστε στην γραφειοκρατία ενώ την ίδια ώρα οι τραπεζικοί ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές δεν έχουν καμία ανάλογη υποχρέωση. Αυτοί βρίσκονται σε ασυλία ούτε γραφειοκρατία, ούτε ΕΦΚΑ, ούτε έννοιες λειτουργικού κόστους, ούτε τίποτε.. Γιατί συμβαίνει αυτό και ο τραπεζικό υπάλληλος ασφάλειες δεν πουλάει. Αυτόν γιατί τον αντιμετωπίζει διαφορετικά ο επόπτης απ΄ότι εμάς;» . Να σκεφτούμε επίσης δηλώνει ότι : « το bancassurance μπορεί και πιέζει με τον δικό του άμεσο ή έμμεσο τρόπο ενώ εμείς χρειάζεται να πείσουμε και να παλέψουμε με την ευαισθησία του πολίτη ο οποίος στην τράπεζα χάνει το προνόμιο της επιλογή. Ποιος τα εξηγεί όλα αυτά ;».

Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΣΗΣ

Στην βάση αυτή ο κ. Ντακόλιας αναγνωρίζει ότι οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές σήμερα, σε μεγάλο ποσοστό,  επιβιώνουν κυρίως από το αυτοκίνητο και ακολούθως από άλλα προγράμματα με κυρίαρχα αυτά της  Υγείας που έχουν ζήτηση λόγω αδυναμιών του δημόσιου συστήματος υγείας. 

Όμως εξηγεί πώς τα προγράμματα Υγείας μπορεί να πουληθούν από πιο εξειδικευμένους ασφαλιστές που κυρίως είναι όσοι έχουν περάσει από το agency.

Στο σημείο αυτό θίγει το  «μεγάλο θέμα» αυτό της εκπαίδευσης των ασφαλιστικών διαμεσολαβητών εξηγώντας το πόσο ουσιαστική είναι η επιμόρφωση, η ενημέρωση, η δια βίου μάθηση προκειμένου να μην αφήνεται το επάγγελμα στην εμπειρική διαδικασία, κάτι που ίσχυε στο παρελθόν όπου για την αγορά το μoναδικό σχολείο με συστηματοποιημένες γνώσεις ήταν το agency. Γι΄αυτό και κατά την άποψή του θα πρέπει να παραμείνει αλώβητο ως κανάλι διανομής, από τις εξελίξεις που διατρέχουν την αγορά. Συναφώς επισημαίνει ότι οι διάφορες απόψεις περί κατάργησης των κατηγοριών της διαμεσολάβησης είναι άστοχες και χαρακτηρίζει ως «ταφόπλακα του κλάδου την  ενδεχόμενη κατάργηση της κατηγορίας των ασφαλιστικών συμβούλων».

ΓΚΡΕΜΙΖΕΤΑΙ ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ

Επανερχόμενος στον κλάδο αυτοκινήτου επισημαίνει ότι όσοι έχουν «ποντάρει» κυρίαρχα σε αυτό θα πρέπει να ανοιχτούν και σε άλλους τομείς διότι το οικοδόμημα που έχει στηθεί γύρω από το αυτοκίνητο θα καταρρεύσει σε μια διετία.  «Πέφτει η προμήθεια, πέφτουν τα ασφάλιστρα, που μπορεί να φθάσει και πόσο να αντέξει» αναρωτιέται. Με την  εμπειρία του ο κ. Ντακόλιας διακρίνει προοπτικές και στις αστικές ευθύνες που «τώρα ξεκινούν οι πολίτες να τις κατανοούν ως συμβόλαια» και  στην Υγεία και στις φυσικές καταστροφές.