Ασφάλειες «όσο-όσο» σε τιμή ευκαιρίας…

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Μαίνεται ο πόλεμος τιμών –κυρίως- στο αυτοκίνητο. Ισχυρές εταιρείες με αναγνωρίσιμο Brand, αλλά και μικρότερες και γνωστές και άγνωστες, συμμετέχουν και αυτές με τους δικούς τους ευρηματικούς κάθε φορά τρόπους στην προσπάθεια απόκτησης πελατών.

Τα τηλεφωνήματα, τα mail, τα sms, οι προσφορές, δίνουν και παίρνουν. Φέιγ βολάν, στα τζάμια των αυτοκινήτων, στις εφημερίδες, στα φανάρια, επάνω σε οχήματα. Προσφορές παντού γύρω μας. Και η ασάφεια μεγάλη.

Οι καταναλωτές τα έχουν χαμένα και ρωτούν για να μάθουν όποιον νομίζουν ότι γνωρίζει.

Από (τόσο… έως τόσο…) και (από τότε….. μέχρι τότε…) και εφόσον … και εάν…. Και προϋπόθεση… και ….δωρεάν…. και όποιος μπορεί να λύσει αυτούς τους γρίφους νομίζει ότι κέρδισε..το καλύτερο, το συμφερότερο και το σωστότερο.

Και η πτώση συνεχίζεται χωρίς όριο. Ήταν αναμενόμενο αλλά και αναπάντεχο.

Η αγορά καθυστέρησε -και συνεχίζει- να ισορροπήσει και να διαχειριστεί, τις απώλειες, την είσοδο των ΕΠΥ και τις προσφορές τους, την οικονομική δυσκολία της χώρας και όλα όσα συνιστούν την εξέλιξη. Ρίχτηκε στην μάχη της επιβίωσης και της επιδιωκόμενης αύξησης των πελατών.

Δεν μερίμνησε για τα λειτουργικά κόστη, δε μπόρεσε να ρυθμίσει τα «εσωτερικά» της ώστε να προχωρήσει οργανωμένα και σε συνεργασία με τους ανάλογους φορείς να λάβει αποφάσεις σχετικές με την συντονισμένη εύρυθμη λειτουργία της. Να δώσει και στους ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές αλλά και στους καταναλωτές, ένα στίγμα, μια γνώση, κάποια πληροφόρηση για το τι συμβαίνει.

Αντίθετα επέλεξε τον μιμητισμό. Πολλοί, προσπάθησαν να κάνουν ότι και οι «άλλοι». Κατρακύλησαν –με λίγες εξαιρέσεις- στις μειώσεις τιμών και τις προσφορές..

Τι έγινε λοιπόν: οι καταναλωτές αφενός επιλέγουν το φθηνό και αφετέρου εκπαιδεύθηκαν στην αναζήτηση προσφορών και χαμηλών τιμών με βάσει τις υποσχέσεις και ουσιαστικά χωρίς δυνατότητα ελέγχου και σύγκρισης.

Επιχειρήσεις αφέθηκαν με περισσή αφέλεια στην λανθασμένη ανταγωνιστική τακτική. Και σήμερα όλοι μαζί βρίσκονται στην ίδια πλαγιά να ΟΛΙΣΘΑΙΝΟΥΝ σε τιμές, πρακτικές, και μεθόδους ίδιες ή με παραλλαγές.

Τα οικονομικά περιθώρια όμως, εξαντλούνται. Οι χρηματοδοτήσεις έμμεσες ή άμεσες των ασφαλιστικών προϊόντων σταματούν και το νομικό πρόσωπο βρίσκεται αντιμέτωπο με τις ευθύνες για τα όσα πράττει.

Τελικά αυτό είναι η λειτουργία του ανταγωνισμού; Και που βρίσκεται η αλήθεια; Υπάρχει «πλαφόν» στην πτώση των τιμών και αυτό είναι ίδιο για όλες τις εταιρείες;

Μέχρι να αποφανθεί ο «κάποιος» θα επιβιώνει η ιδέας της «συμφέρουσας προσφοράς» η οποία βλάπτει την ασφαλιστική συνείδηση.