Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού: 100 χρόνια

Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, σήμερα, 19 Μαΐου. Εκατό χρόνια πέρασαν από κείνη την αποφράδα μέρα που τα τουρκικά στίφη, αφού επί χρόνια δολοφονούσαν, έκαιγαν, βίαζαν, εφόρμησαν κατά του ποντιακού ελληνισμού για την «τελική λύση», τον ολοκληρωτικό αφανισμό, την εθνοκάθαρση, το ολοκαύτωμα! Μια μέρα που είναι αδύνατο να σβήσει από την εθνική και παγκόσμια συνείδηση των λαών. Μέρα που το αίμα σαν ποτάμι χάραξε διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο ελληνικό και το τουρκικό κράτος, χωρίς οι λαοί – θύματα του φανατισμού και του εθνικιστικού μεγαλοϊδεατισμού της τουρκικής άρχουσας τάξης, να ευθύνονται σε τίποτα.

Μια γενοκτονία αχρείαστη στους λαούς παρά μόνο συμφέρουσα για τις στενές επιδιώξεις  της τουρκικής εξουσίας. Το ίδιο αχρείαστη με τη «δίδυμη» γενοκτονία του Αρμενικού λαού και των άλλων χριστιανικών, μη μουσουλμανικών  πληθυσμών.

Δυστυχώς, αυτή η τουρκική άρχουσα τάξη του αίματος, συνεχίζει και σήμερα, με άλλες μορφές και αιτίες την ίδια τακτική απέναντι στην Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και απέναντι σε άλλους λαούς όπως οι Κούρδοι και οι Σύριοι, μη εξαιρουμένου και του ίδιου του  τουρκικού λαού που ζει το δικό του δράμα, τη δική του καταπίεση. Όχι μόνο αυτό. Συνεχίζει τις προκλήσεις στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στις ΑΟΖ της Αν. Μεσογείου, και στα θαλάσσια σύνορα όπως τα καθορίζει το διεθνές δίκαιο.

Η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού – που από το 1994 αναγνωρίζεται επισήμως από την ελληνική πολιτεία με την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου, ως Ημέρας Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου – αναφέρεται στα βίαια, μαζικά, φονικά γεγονότα, της δεύτερης και των αρχών της τρίτης δεκαετίας του 20αι., που έλαβαν χώρα στην καταρρέουσα τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κράτους, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα την φυσική εξόντωση, τον αφανισμό, τον εκτοπισμό, την εκρίζωση εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου από τις πατρογονικές τους εστίες.

Τα γεγονότα αυτά πυροδοτήθηκαν από την σταδιακά αυξανόμενη ανάδυση και εντεινόμενη επίδραση του τουρκικού εθνικισμού στην πολυεθνική Οθωμανική Αυτοκρατορία, ο οποίος προς τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα κατέστη κυρίαρχη ιδεολογία, αναλαμβάνοντας δια των πολιτικών εκφραστών του, την εξουσία και τον έλεγχο της αυτοκρατορίας.

Η ανάληψη της εξουσίας από τους Νεότουρκους το 1908 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη θεωρείται η απαρχή του για τους «συστηματικούς» και «οργανωμένους» – όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ιστορικοί και ερευνητές – διωγμούς, εξαντλητικές πορείες εξόντωσης, εγκλεισμούς σε τάγματα καταναγκαστικής εργασίας, λεηλασίες, βιαιότητες, σε βάρος όλων των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής. Όπως επισημαίνουν, οι ίδιοι, οι ωμότητες αυτές πραγματοποιήθηκαν σε διαφορετικούς χρόνους και τόπους και σε διάφορες φάσεις, μέσα στη δεκαετία 1913-1923 και μέσα σε εμπόλεμες συνθήκες, αλλά και σε ειρηνικά μεσοδιαστήματα, στο χώρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων είναι δύσκολο να υπολογιστεί, λόγω των συνθηκών που επικρατούσαν. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι, οι Έλληνες σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, πριν την έναρξη των διωγμών, σε ήταν περίπου 2 με 2.2 εκατομμύρια. Στο χώρο του Πόντου ήταν περίπου 450.000. Στην επίσημη απογραφή του 1928 καταμετρήθηκαν, ως πρόσφυγες στην Ελλάδα, επισήμως, 1.2 εκατομμύρια. Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των Ελλήνων που χάθηκαν στην περίοδο 1914-22, αυτών που αγνοείται η τύχη τους, είναι της τάξης των 700.000- 800.000, σε όλη την έκταση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Το επίσημο τουρκικό κράτος, που διαδέχθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αρνείται ότι διαπράχθηκε «γενοκτονία» εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της Ανατολής τα τελευταία χρόνια ύπαρξης της αυτοκρατορίας.

Η Τουρκική Δημοκρατία, δημιουργείται το 1923, δηλαδή μετά το τέλος των γεγονότων. Τα γεγονότα και τις γενοκτονίες τις προκάλεσε ο ακραίος τουρκικός εθνικισμός, οι Νεότουρκοι στην αρχή και ο Κεμάλ στη συνέχεια. Η σχέση του σύγχρονου τουρκικού κράτους με αυτούς που διέπραξαν τις γενοκτονίες μπορεί να μην είναι θεσμική, είναι όμως οργανική, γιατί ουσιαστικά αυτοί δημιουργούν το τουρκικό κράτος.

Ο ίδιος, ο όρος «γενοκτονία» διατυπώθηκε και ενσωματώθηκε στο διεθνές δίκαιο, μεταγενέστερα (1948) από τον Πολωνό νομομαθή Ράφαελ Λέμκιν, με σκοπό τη νομική περιγραφή «μαζικών εγκλημάτων» από κυρίαρχες εξουσίες, με προσχεδιασμό, οργάνωση, συστηματικότητα και με σκοπό «τη μεθοδευμένη εξολόθρευση, ολική, ή μερική» διαφόρων «εθνικών, φυλετικών, θρησκευτικών, ή άλλων μειονοτήτων» και έδωσε το έναυσμα για την ανάπτυξη ενός ευρύτερου επιστημονικού διαλόγου και κοινωνικού προβληματισμού.

Το αίτημα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Ποντίων, σύμφωνα με μελετητές των γεγονότων, είτε εξαιτίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων, είτε και του συνεχιζόμενου επιστημονικού διαλόγου και της διαδικασίας τεκμηρίωσης, ή και των δύο, κρατήθηκε χαμηλά για δεκαετίες, ώσπου άρχισε σταδιακά να τίθεται εντονότερα από την προσφυγική «Κοινωνία των Πολιτών», τους επιζήσαντες και τους απογόνους τους, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα

Η οργανωμένη μελέτη των πηγών, η αξιοποίηση των μαρτυριών, αλλά και έργα νεώτερων ιστορικών, ελλήνων και ξένων, μεταξύ αυτών και σύγχρονων τούρκων ιστορικών, τις τελευταίες δεκαετίες βοήθησε στην αποσαφήνιση του ιστορικού τοπίου και σε ευρεία επιστημονική τεκμηρίωση του αιτήματος «μνήμης» και αναγνώρισης «γενοκτονικών» πρακτικών, οι οποίες εφαρμόστηκαν κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής, μεταξύ αυτών και κατά του ποντιακού ελληνισμού (1916-1922).

Έγκριτοι Έλληνες και ξένοι, ιστορικοί, νομικοί, κοινωνιολόγοι, αποφαίνονται σήμερα, παραθέτοντας στοιχεία και επιχειρήματα, ότι οι διωγμοί, οι θάνατοι, οι πυρπολήσεις χωριών και οι εκτοπίσεις, εκείνη της περιόδου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποτελούσαν μέρος ενός «μεθοδευμένου» και «συστηματικού» σχεδίου της εθνικιστικής «ελίτ» των Νεότουρκων, με κύριο στόχο τον «εκτοπισμό», την «εκδίωξη από τα εδάφη της αυτοκρατορίας» με τη χρήση βίαιων, απάνθρωπων πρακτικών που είχαν ως αποτέλεσμα μια τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή, με ανεπανόρθωτες συνέπειες για τις χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής.

Ειδική συνεδρίαση της Βουλής για τα 100 χρόνια από τη Γενοκτονία των Ποντίων

Έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε που η Ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων ψήφιζε το νόμο για την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ότι υπήρξε προμελετημένο σχέδιο για τον ξεριζωμό και την εξολόθρευση χιλιάδων Ποντίων με βασανιστήρια, κακουχίες, πορείες θανάτου, τάγματα εργασίες, εκτελέσεις, βιασμούς, σφαγές και δολοφονίες.

Κάθε χρόνο η Βουλή τιμά την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων με μια ειδική συνεδρίαση.

Φέτος, που συμπληρώνονται τα 100 χρόνια από την έναρξη της δεύτερης φάσης με την άφιξη του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, η Ολομέλεια θα συνεδριάσει με ειδική ημερήσια διάταξη τη Δευτέρα 20 Μαΐου στις 12:00, σύμφωνα με απόφαση του προέδρου Νίκου Βούτση.

Πηγές: Euronews  with, ΑΠΕ–ΜΠΕ, pontos-news.gr