Η επιδίωξη της «πρωτιάς» και το «μανατζάρισμα» των ανθρώπων

Του Γιάννη Βερμισσώ

Η βελτίωση των επιδόσεων στον επαγγελματικό στίβο απασχολεί συχνά και έντονα κάθε κλάδο.

Είναι μια προσπάθεια διαχρονική για κάθε επαγγελματία, κάθε άνθρωπο. Οδηγεί στη συνολική καλυτέρευση της ζωής. Όταν δε, οι επιδόσεις μετριούνται, τότε τα πράγματα είναι πιο ρεαλιστικά και προφανώς περισσότερο προσιτά και εύκολα από τον καθένα να επιζητεί είτε από τον εαυτό του είτε από τους συνεργάτες του καλύτερες επιδόσεις.

Ακόμη πιο πολύ όταν οι επιδόσεις συνδέονται με το κέρδος. Τότε η «εικόνα» είναι ξεκάθαρη ότι:  όσο περισσότερο αποδίδεις, τόσο περισσότερο κέρδος παράγεις. Έτσι ξεκίνησε και η διδασκαλία της επίτευξης επιδόσεων. Δάσκαλοι, εμπειροτέχνες, πετυχημένοι επαγγελματίες λένε πώς θα ανέβεις ψηλά, πως θα βελτιωθεί, πώς θα καταρρίπτεις ρεκόρ.

Προσδιορίζουν στόχους, βρίσκουν  τρόπους, δίνουν λύσεις, δείχνουν μεθόδους και καλούν τον καθένα να εισέλθει στον στίβο που υποδεικνύουν ως την σωστή οδό που θα τους οδηγήσει στην «Μέκκα» της επιτυχίας (της οικονομοπαραγωγικής).

Όποιος μπορεί, ενθουσιάζεται, αντέχει και έχει και την πειθαρχία να καλλιεργήσει αυτούς τους παραγόμενους και «πωλούμενους σπόρους».

Ωστόσο υπάρχει και η άλλη πλευρά, αυτή της ηθικής ανταμοιβής της εργασίας, του άυλου ηθικού κέρδους πέρα από τις όποιες οικονομικές επιδιώξεις. Και τελικές απολαβές.

Συνεπώς υπάρχουν και τα δύο και φυσικά δε μπορούν όλοι να έχουν και τα δύο διότι απλά δε μπορεί να είναι όλοι ίδιοι. Η διαφορετικότητα συνιστά προνόμιο της ζωής. Ο καθένα προσδοκά το κέρδος του. Άλλος της «οριακής χρησιμότητας», και άλλος το χωρίς σύνορα…