Οι επιτακτικές ανάγκες της ασφαλιστικής διαμεσολάβησης

Του Γιάννη Βερμισσώ 

Το πέρασμα της ελληνικής αγοράς μέσα από τις έκτακτες συνθήκες αποτελεί μια νέα κατάσταση η οποία σταδιακώς γίνεται γνώριμη.
Η εξοικείωση με τα μέτρα, τις ειδικές αποφάσεις, τα νέα δεδομένα, χαλαρώνει την ένταση του αγνώστου και επαναφέρει -προσγειώνει- τη σκέψη στην προ μηνών εποχή. Εκεί που οι ανάγκες ήταν ζωντανές και ο ανταγωνισμός κορυφωνόταν διαρκώς.

Τότε αρχές του έτους λέγαμε ότι το 2020 θα είναι χρονιά με προσδοκίες παραγωγής, με απαιτήσεις για δεξιότητες των επαγγελματιών, και περίοδος ώριμης εφαρμογής της τεχνολογίας κάτι που λόγω κορονοϊού έγινε εσπευσμένα και νωρίτερα. Πράγματι η εργασία εξ αποστάσεως για την ασφαλιστική αγορά λειτούργησε υποδειγματικά όπως μεταφέρει η ενημέρωση προς το insurance-eea.
Η δοκιμή πέτυχε και μάλιστα πιθανόν να έβαλε και ιδέες για τη συνέχεια προσδιορίζοντας όμως μια ανάγκη: ότι οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές πρέπει να γνωρίζουν να χειρίζονται την τεχνολογία και όσο πιο καλά τόσο πιο θετικό θα είναι για τους ίδιους.

Εξίσου ανάγκη η οποία αμβλύνθηκε λόγω έκτακτων συνθηκών είναι η παραγωγή εργασιών. Η ωριμότητα της αγοράς ανάγει σε πρώτιστη ανάγκη την επίτευξη αποτελεσμάτων, τα οποία και λόγω του αναγκαστικού διαλείμματος εξαιτίας του κορονοιού, έως τώρα δε μπόρεσαν να έλθουν. Η ανάγκη γίνεται μεγαλύτερη για το επόμενο διάστημα. Οι ασφαλιστικοί διαμεσολαβητές καλούνται να τρέξουν γρηγορότερα με την τεχνολογία, με τους πολίτες που σκέφτηκαν αλλιώς το ζήτημα της υγείας, με τους ανέργους με τους μελλοντικούς συνταξιούχους.
Σημαντική ανάγκη είναι και η ψηφιοποίηση του κάθε γραφείου. Αποδείχθηκε ότι δεν αρκεί η παροχή εργαλείων εάν αυτά δεν εφαρμόζονται και δεν μαθαίνονται από το σύνολο όσων εργάζονται στα ασφαλιστικά γραφεία. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε γραφείο πρέπει να λειτουργεί με υψηλή αυτονομία. Και αυτό αποτελεί ανάγκη η οποία αποδείχθηκε τώρα. Η ετοιμότητα αντιμετώπισης των έκτακτων συνθηκών, επίσης αναδείχθηκε ως ανάγκη της σύγχρονης εποχής. Τα γραφεία που είχαν προετοιμαστεί συνέχισαν να λειτουργούν απρόσκοπτα.

Συνοπτικά, αυτές προσδιορίστηκαν ως άμεσες ανάγκες, ως συνθήκες για την ένταξη και εξέλιξη των ασφαλιστικών γραφείων και των ανθρώπων που τα λειτουργούν. Όποιος ανταποκρίνεται σε αυτές τις “ανάγκες” σίγουρα μπορεί να συνεχίσει με προσδοκίες, με αισιοδοξία και με προοπτικές.

Υ.Γ: Οι προσωρινές “επιδοτήσεις”, ενισχύσεις, στηρίξεις αποτελούν ζωογόνες παρατάσεις αλλά δεν εξασφαλίζουν το μέλλον.