Η επόμενη καλύτερη ημέρα…

Του Γιάννη Βερμισσώ. 

Η ελληνική πραγματικότητα συμβιώνει με αναρίθμητες προσδοκίες για …κάτι διαφορετικό. Κάθε ώρα και στιγμή, κυριαρχεί  η προσδοκία της επόμενης ημέρας η οποία εστιάζει στην καλυτέρευση, αναστροφή, ανάταξη της σημερινής κατάστασης.

Ταυτόχρονα όμως εκφράζει τη δυσφορία ή την άρνηση ή την κατάκριση, για το υφιστάμενο και αναδεικνύει, τι άλλο, από την αγωνία και την ανάγκη για κάτι νέο διαφορετικό βελτιωμένο και λιγότερο οδυνηρό.

Είναι η προσδοκία μια χώρας, όλων των πολιτών της για μια επόμενη καλύτερη ημέρα… 

Για παράδειγμα, είναι αλήθεια πώς υπάρχει  προσδοκία μεγάλη για την ΔΕΘ, καθώς όλοι θα ήθελαν, και θέλουν, να ακούσουν από την κυβέρνηση μέτρα υπέρ του λαού, υπέρ των επιχειρήσεων, υπέρ της αγοράς.

Να ακούσουν για μέτρα που θα αφαιρέσουν φόρους, θα δώσουν ανάσα στην οικονομία και τα νοικοκυριά.  Και αυτό είναι μια πραγματική ανάγκη αφού η τεράστια φοροεισπρακτική πολιτική δεν πάει άλλο, και η Ελλάδα χρειάζεται πλέον να στηρίξει την ανάπτυξή της η οποία μέσα από τους φόρους ανακόπτεται.

Η προσδοκία λοιπόν είναι πραγματική και έχει βάσιμο υπόβαθρο.

Όμως το ίδιο ουσιαστικό υπόβαθρο και πραγματικό λόγο έχουν και δεκάδες άλλες προσδοκίες κάθε είδους περιεχομένου, οι οποίες συνοδεύουν την ελληνική καθημερινότητα.  

Και δείχνουν την «αναμπουμπούλα» που επικρατεί με ευθύνη όλων όσοι έχουν αρμοδιότητες λήψης αποφάσεων που επιβάλλονται συλλογικά.

Καταγράφουμε λοιπόν: προσδοκίες των γονιών για ένα καλύτερο σχολείο και εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο και βρίσκεται σε διαδικασία αλλαγής (βλέπε εισαγωγή στην τριτοβάθμια).

Προσδοκίες των κλάδων της αγοράς για μείωση του ΦΠΑ. Προσδοκίες των πολιτών για ένα καλύτερο προσβάσιμο, εξυπηρετικό και αποτελεσματικό χωρίς φακελάκι σύστημα υγείας. Προσδοκίες των επιχειρήσεων για μείωση της φορολογίας. Προσδοκίες για ένα καλύτερο σύστημα ασφάλισης, και προσδοκίες για την ιδιωτική ασφάλιση για ένα μεγαλύτερο ρόλο στην ελληνική πραγματικότητα.  Και πόσες ακόμα προσδοκία μπορεί να βάλουμε στη σειρά…

Είναι ξεκάθαρο πώς το όλο περιβάλλον χρήζει βελτίωσης. Αποκαλύπτεται καθημερινά πώς τα διάφορα «συστήματα» που συνθέτουν το κράτος πάσχουν γι΄αυτό και επιδιώκεται η αλλαγή και αναπτύσσονται προσδοκίες για κάτι καλύτερο που θα μας βγάλει από το διαπιστωμένα προβληματικό περιβάλλον.

Και επί αυτής της βάσης θα έπρεπε να λαμβάνονται οι αποφάσεις. Κοινές αποφάσεις με ομόφωνη συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων.

Αντί λοιπόν να καλλιεργούνται συστηματικά προσδοκίες που δεν γίνονται πραγματικότητα είναι καλύτερα να ληφθούν γενναίες αποφάσεις, τολμηρές επιλογές και ανατροπές όπου χρειάζεται για να γίνουν κάποια πράγματα από την αρχή και σωστά.

Τα μπαλώματα και οι υποσχέσεις τρώνε άδικα τον πολύτιμο χρόνο.

ΥΓ: Ας ξεκινήσουμε από το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τη λειτουργία επιχειρήσεων, τον ΦΠΑ, τη γραφειοκρατία (για πολίτες και επιχειρήσεις), την υγεία, την παιδεία και τη φοροδιαφυγή. Μετά θα πάμε και σε άλλα…