Η “κρίση” των πωλήσεων και η ευθύνη του πωλητή

του Γιάννη Βερμισσώ

Στο πλαίσιο των πωλήσεων ασφαλειών είναι αναμενόμενο, όταν υπάρχει κάμψη, ο κάθε πωλητής να αναρωτιέται εάν αυτός δεν κάνει κάτι καλά ή εάν οι αποδέκτες της προσπάθειάς του δεν είναι έτοιμοι, ώριμοι, με διαθέσιμο εισόδημα κ.α.  οπότε γι΄αυτό και δεν ανταποκρίνονται στην αγοράς ενός συμβολαίου.

Τα σχετικά ερωτήματα είναι αυτά που επιχειρούν να δώσουν -με την απάντησή τους- κάποια εξήγηση στο μείζον πρόβλημα της αποδοτικότητας των πωλήσεων οι οποίες αποτελούν ως διαδικασία την αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.

Έτσι και για τις μη -πωλήσεις και την γνωστή καθήλωση πολλοί είναι αυτοί που αναζητούν τις ευθύνες στην δύσκολη εποχή, στις οικονομικές δυσχέρειες, στην μικρή ασφαλιστική συνείδηση, και διάφορα σχετικά μαζί βέβαια με την δυσπιστία απέναντι στις εταιρείες.

Άραγε σε τι ποσοστό επηρεάζουν όλα αυτά την ανάπτυξη των εργασιών; Είναι τόσο ώστε να αποδίδονται ευθύνες στο περιβάλλον το κράτος, τους πολίτες κ.λπ.

 

Γιατί κάποιοι πουλάνε και θεωρούνται εσαεί επιτυχημένοι. Μήπως είναι τακτική η πώληση; Και αυτό δείχνει και η αποδοτικότητα ορισμένων που κρατούν σταθερή την απόδοσή τους βρέξει-χιονίσει. Και μήπως τελικά μέσα σε αυτή την τακτική κυριαρχεί-βασιλεύει η ανθρώπινη επαφή.; Ναι η απλή αυτή συνάντηση, το ραντεβού, η ενημέρωση ατόμων και ομάδων, φίλων και γνωστών για την ασφάλιση. Μήπως είναι πιο γήινα από ότι εξελίσσονται με τα υπερτεχνολογικά θαύματα και τις πωλήσεις εξ αποστάσεως;

Μήπως ο δρόμος που ακολουθήθηκε ελαφρώς δημιούργησε εντυπώσεις όπως κάποτε είχε χρησιμοποιηθεί για τις εντυπώσεις ο “χρηματοοικονομικός σύμβουλος; Κάπου εδώ ίσως και σκοντάφτει και το οικοδόμημα..

Υψηλές διαδικασίες, μεγάλες ιδέες, υπέρογκες  προσεγγίσεις για το απλό και κατανοητό ασφαλιστήριο που χρειάζεται στον καθένα.

Μήπως η ευθύνη βρίσκεται στην αναζήτηση κάτι άλλου από αυτό που απαιτεί , χρειάζεται και είναι η σύναψη ενός ασφαλιστηρίου συμβολαίου;