Ήταν κάποτε στην Αμερική…

Του Γιάννη Βερμισσώ

Η  χώρα αυτή – η Αμερική – και οι άνθρωποί της έμαθαν να γράφουν την καθημερινή νεώτερη, και πρωταγωνιστική ιστορία.  

Ασχέτως, με  πολιτικο – κοινωνιολογικές προσεγγίσεις και επιλογές που κρίνονται κατά περίπτωση, στην Αμερική, δεν αμφισβητείται, το ό,τι έμαθαν οι πολίτες της να λειτουργούν για  να βελτιώνουν τη ζωή τους και να αναπτύσσονται στις επιστήμες, τις τέχνες, τις υπηρεσίες και τη δημιουργία κουλτούρας καθημερινότητας στην οποία συναρτάται και η μέριμνα για ασφάλιση και προστασία που προσφέρει η ιδιωτική ασφάλιση.   

Πως; Γιατί; Εκεί έτσι και εδώ αλλιώς;

 Ίσως, διότι σε αντίθεση με άλλους  (λαούς και χώρες), δεν είχαν ρίζες βαθιές αιώνων με αίγλη, διανόηση, έριδες, διχόνοιες και άλλα στοιχεία που αναγκάζουν το παρόν να κάνει πάσης φύσεως και εξαρτήσεως παραπομπές στο παρελθόν. Η έννοιά τους ήταν η πρόοδος για το καλύτερο, να στήσουν υποδομές, να βρουν νέες χώρες να αναζητούν το αμέσως «καλύτερο» του υφιστάμενου καλού.  Οι πονηράδες και οι αμφισβητήσεις, και η έννοια και το όνειρο να «βγεις στη σύνταξη» την κρατική, δεν καλλιεργήθηκε.

Η Τρίτη Ηλικία  είχε ξεκινήσει να σκέφτεται από τότε που ήταν πολύ νέα… Ήταν στην αρχή. Και το όνειρο δεν ήταν η Σύνταξη αλλά η δημιουργία ενός κεφαλαίου που θα το απολάμβανε στο μέλλον. Μια σκέψη απόλυτα ενταγμένη στη λογική της χώρας που αναζητούσε το «καλύτερο» για το μέλλον. Και η ιδιωτική ασφάλιση απαντούσε και ταυτόχρονα προόδευε.

Στην Αμερική η απουσία «παρελθοντικής κληρονομιάς», άφησε τους ανθρώπους και τα συστήματα να προχωρούν, να θεωρούν την εξέλιξη καθημερινή ανάγκη  και να είναι δεκτικοί και ανοικτοί  σε όλα  βλέποντας μόνο την πρόοδο και το καλύτερο.  Το ό,τι δεν ήταν «απόγονοι» μια τεράστιας πνευματικής ιστορίας τους οδηγούσε στο να φροντίζουν για το μέλλον τους. Διότι η «ιστορία», η τύχη και το λαμπρό παρελθόν δεν αποτελούν εγγύηση για το μέλλον. Αυτή την εγγύηση τη δίνει μάλλον η ατομική επιλογή του καθενός.

Τους επέτρεψαν οι συνθήκες  να σκέφτονται ότι πρέπει να διασφαλιστούν. Να φροντίσουν να περιφρουρήσουν ότι έχουν, ότι δημιουργούν, ότι μελλοντικά μπορεί να τεθεί σε κίνδυνο. Απόκτησαν κουλτούρα ασφαλιστική.

Πέρασαν δεκαετίες όπου λέγαμε: αυτό είναι Αμερικάνικο θέλοντας να αναδείξουμε την υπεροχή του. Δεν ήταν τυχαίο. Ήταν αποτέλεσμα μια πολύ οργανωμένης και σοβαρής προσπάθειας να αποδώσει η χώρα και οι άνθρωποί της υπεραξία σε ό,τι έκαναν για να βελτιώνουν τη ζωή τους, να ενισχύουν την οικονομία τους και να ζουν καλύτερα οι πολίτες.

Και για να ζεις καλύτερα πρέπει να είσαι ασφαλισμένος. Ζεις ήσυχα, πιο σίγουρα και με βεβαιότητα ότι έχεις «πλάτες» τις οποίες και διασφαλίζει η ιδιωτική ασφάλιση.

Πράγματι η Αμερική και ότι παρήγαγε σε προϊόντα και υπηρεσίες εκπροσωπούσαν την  πρωτοτυπία, την τεχνολογία, την ευρηματικότητα, την τελειότητα. Ήταν το αξεπέραστο, το 1^ο (πρώτο). Και σήμερα εξακολουθούν να εκπροσωπούν την ελεύθερη αγορά σε όλες της τις διαστάσεις. 

Και όντως, στην Αμερική η ιδιωτική ασφάλιση συμπορεύεται με τους πολίτες. Σε όποια της μορφή (είναι πολλές) προσφέρει στο παρόν και το μέλλον των ανθρώπων.

Ξεκίνησε λοιπόν στην Αμερική να γράφεται μια ιστορία σύντομη η οποία και συνεχίζεται..

Και το μάθημα που δίνει είναι πώς οι μοναδικότητες του παρελθόντος, η αυθαίρετη αναγωγή της βεβαιότητας του σήμερα,  δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο αγκύλωσης των αποφάσεων που αφορούν τη διασφάλιση όσων μπορεί να απειληθούν στο μέλλον.