Μάχη της ιδιωτικής ασφάλισης για είσοδο στις δημόσιες συντάξεις

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Η πορεία της ιδιωτικής ασφάλισης στην ελληνική αγορά για τρεις και πλέον δεκαετίες έγινε – σε μεγάλο βαθμό – με το φαινόμενο της χιονοστιβάδας. Δηλαδή με μια ορμή, με μια σφοδρότητα η οποία πράγματι απέδωσε, έφερε τον κλάδο ψηλά, τον δυνάμωσε και τον τοποθέτησε στην αγορά.

Οι πωλήσεις σε εκείνες τις δεκαετίες «έτρεχαν» με έναν ρυθμό, με μια ανοδική σταθερότητα. Ίσως, να ήταν το κάποιο ποσοστό χαλαρής αποδοχής των πολιτών στις προτάσεις για ιδιωτική ασφάλιση, ίσως να ήταν συστατικό της εξέλιξης να έχεις και μια ασφάλιση, ίσως η πωλησιακή διαδικασία να ήταν στο ζενίθ της, ίσως να ήταν και η κεκτημένη ταχύτητα των τότε πολιτών, να ενταχθούν σε μια ροή πραγμάτων που οδηγούσε στη συμμετοχή όλων στο να επενδύσουν κάτι, να ασφαλιστούν σε κάτι, να έχουν ένα πρόγραμμα ιδιωτικής ασφάλισης.

Η ζωή κυλούσε και η διαβαθμισμένη κατά περίπτωση ευημερία που είχε διασφαλιστεί στη μεταπολιτευτική άνοδο και την όλη πολιτική ιστορία που διαμορφώθηκε, επέτρεπε τη συμμετοχή και σε αυτό που λέγεται ιδιωτική ασφάλιση – μέριμνα για το μέλλον-.

Η φόρα αυτή, της χιονοστιβάδας, που οδήγησε την ιδιωτική ασφάλιση ψηλά ανεκόπη κάποια στιγμή.

Ήταν και τα φαινόμενα των εταιρειών που έκλεισαν, ήταν και η φούσκα του χρηματιστηρίου που έσκασε, ήταν και η ωρίμαση που σταδιακά ερχόταν στην ελληνική κοινωνία και οικονομία. Ήταν και η άφιξη της οικονομικής κρίσης.

Δηλαδή ήταν όλα μαζί. Η ελληνική καταναλωτική κοινωνία, που αγόραζε διπλάσια απ' ότι χρειαζόταν, αυτή η κοινωνία που ζούσε με ό,τι «φάμε, ό,τι πιούμε», που απολάμβανε τα πλεονεκτήματα της Μεσογείου που χλεύαζε τους αλλοδαπούς που μοιράζονταν μια σαλάτα για μεσημεριανό ήλθε αντιμέτωπη με άλλα πράγματα.

Όλα αίφνης γίναν δυσκολότερα. Το εισόδημα μειώθηκε, και η οικονομική ευρωστία, ακόμα και η θεωρητική η βασιζόμενη στην αισιοδοξία, κάμφθηκε. Οι φορο-απαιτήσεις του κράτους, η αλλαγή στο κόστος διαβίωσης, οι νέες συνθήκες οδήγησαν επιχειρήσεις και νοικοκυριά στον επαναπροσδιορισμό των εξόδων.

Η ιδιωτική ασφάλιση βρέθηκε στον «αέρα» και έδωσε βάρος στη συλλογική είσοδό της στην Υγεία και τη Σύνταξη. Χάθηκε χρόνος καθώς η πολιτεία εμφανίστηκε περισσότερο ανώριμη και με καλή διάθεση απ' ότι ο κάθε πολίτης από μόνος του να δει καλύτερα το πώς μπορεί να αξιοποιήσει τον κλάδο της ιδιωτικής ασφάλισης.

Ο προβληματισμός μεγάλος και η γνώση περί αυτής ελάχιστη. Και παραμένει παρά τις συλλογικές προσπάθειες που γίνονται.

Όμως ο καιρός δεν περιμένει. Φεύγει και ο κλάδος οφείλει να τον αξιοποιήσει. Το συμφέρον είναι αμοιβαίο για όλους.

Πρέπει να πειστεί το κράτος να περισώσει τις συντάξεις, να μεριμνήσει για τους πολίτες τους και τη διαβίωσή τους στη συνταξιοδοτική περίοδο. Εκεί πρέπει να δοθεί «μάχη» πραγματική, για την είσοδο του κλάδου στις συντάξεις ώστε να αποφευχθεί η δημιουργία μιας γενιάς «φτωχής Τρίτης ηλικίας».

ΥΓ: Ένας στόχος συλλογικός για αρχή…