Με μπαλώματα δεν επιτυγχάνεται ο εκσυγχρονισμός στο ασφαλιστικό

Του Γιάννη Βερμισσώ

Σταδιακώς, κατά τις ενδείξεις, διαχέεται η κουλτούρα  μέριμνας από την πλευρά των πολιτών για να διαφυλάξουν τα όσα έχουν. Περιουσία, υγεία, επίπεδο ζωής, ότι υπάρχει…

Τρανταχτή απόδειξη είναι η αύξηση της παραγωγής ασφαλιστικών συμβολαίων που το 2019 ήταν ξεκάθαρη. Σπεύδουν οι πολίτες να καλυφθούν, να προβλέψουν για την ατυχία, να μεριμνήσουν για το μέλλον τους. Η αντίληψη ότι μπορεί να αφήνονται στην ευνοϊκή εξέλιξη της ζωής, ή στην ευθύνη του κράτους βασικά θέματα και περιουσιακά, υλικά και άυλα στοιχεία, αρχίζει να ξεπερνιέται. Γίνεται ολοένα και πιο κατανοητό ότι εάν δεν μεριμνήσεις αυτόνομα, η προσδοκία ότι συλλογικά και από το δημόσιο σύστημα τα πράγματα θα στηριχθούν καταπίπτει μέρα με την ημέρα. Σαφώς για την αδυναμία του κράτους, ευθύνεται η λάθος διαχείριση που έγινε. Τελικά όμως αυτό συντελέσθηκε με το σημερινό αποτέλεσμα.

Η εξέλιξη ωστόσο, δε μπορεί να αγκυλώνει τους πολίτες και με την σειρά τους να διεκδικούν το δέον όταν αυτό δε μπορεί στην πράξη να αποδοθεί. Η αναμονή-προσδοκία ότι το δημόσιο σύστημα θα σε στηρίξει όπως και όταν πρέπει, και διεκδικώντας αυτό να γίνει πραγματικότητα διότι έτσι πρέπει να ισχύει, συνιστά εμμονική συμπεριφορά. Αντίθετα η εναλλακτική οδός, δείχνει την ιδιωτική ασφάλιση ως ασφαλή επιλογή και για τον κάθε πολίτη και για το κράτος. Η μέριμνα να καλυφθούν οι πιθανές απρόοπτες εξελίξεις είναι ευθύνη και του κάθε ιδιώτη και του κράτους.

Το νέο ασφαλιστικό δείχνει, πρόθεση, ότι κάτι πάει να γίνει προς την κατεύθυνση του εκσυγχρονισμού. Θα μπορούσε να είναι πιο διεισδυτικό σε απάτητες περιοχές. Να φέρει μια ριζική αλλαγή.

Ο έως τώρα απολογισμός απέχει πολύ από μια νέα σύγχρονη φιλική για το κράτος και τους πολίτες αντίληψη. Χρειάζονται γρηγορότερα βήματα. Τα μπαλώματα δεν αποκαθιστούν την φθαρμένη εικόνα.