Μια ακόμη αφορμή για την συνεργασία ιδιωτικής ασφάλισης και κράτους στις φυσικές καταστροφές

Του Γιάννη Βερμισσώ

Ένα ακόμη φυσικό φαινόμενο που ήλθε να προκαλέσει καταστροφές αυτή της εκτάσεως και να αναδείξει ότι η ασφαλιστική βιομηχανία, και της Ελλάδας, βρίσκεται πλέον αντιμέτωπη με τέτοια δύσκολα και απρόβλεπτα θέματα.

Δεν είναι το πρώτο ούτε και το δεύτερο. Η χώρα έχει περάσει τα τελευταία χρόνια πλημμύρες, τυφώνες. Έχουν γίνει καταστροφές, έχουν πληγεί επιχειρήσεις και άνθρωποι. Οι ζημιές μεγάλες.  Ποιος πληρώνει; Το δημόσιο που επιφορτίζεται ζημιές που ίσως τώρα μπορεί να “σηκώσει”. Όμως κανείς δεν γνωρίζει.  Μπορεί μια κάποια επόμενη φορά να είναι τόσο μεγαλύτερες που θα είναι δύσκολο να ανταποκριθεί.

Και εδώ διαπιστώνεται ότι : η παρουσία της ιδιωτικής ασφάλισης θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερη και περισσότερη και με άλλον τρόπο από αυτόν που σήμερα βρίσκεται κοντά στους πληγέντες. Δεν αρκεί η βούληση, ή η πρόνοια του καθενός να έχει αγοράσει ένα συμβόλαιο. Χρειάζεται κάτι περισσότερο. Η συλλογική μέριμνα είναι πιο αναγκαία. Να αποζημιωθούν όλοι όσοι υπέστησαν ζημιές να επανεκκινήσουν και να επιμεριστεί το οικονομικό βάρος.

Το κράτος δήλωσε την παρουσία του και την έμπρακτη στήριξή του. Ήλθε για μια ακόμη φορά να συνδράμει στην κατάσταση. Οι αποζημιώσεις σημαντικές. Ίσως όμως να φθάνουν ή και να μη φθάνουν για να αποκαταστήσουν τα όσα έγιναν. Το μόνο βέβαιο είναι ότι βαραίνουν τον δημόσιο τομέα, βαραίνουν τον  προϋπολογισμό, βαραίνουν τους πολίτες.

Θα μπορούσε να είναι και αλλιώς. Αν όπως πολλές φορές έχει συζητηθεί το κράτος με τις ασφαλιστικές εταιρείες είχε προχωρήσει όπως δε άλλες χώρες στην δημιουργία ενός συστήματος αποζημιώσεων για περιπτώσεις φυσικών καταστροφών.

Οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες. Έχει εμπεδωθεί καλά πώς επιβάλλεται κάτι να αλλάξει μαζί με όλα τα άλλα που ήδη αλλάζουν..