Μια επίκαιρη πρόταση: υποχρεωτική η ασφάλιση φυσικών καταστροφών

Η υποχρεωτικότητα της ασφαλιστικής κάλυψης για φυσικές καταστροφές μάλλον θα ήταν αυτονόητη σε χώρες σεισμογενείς όπως η δική μας, δεδομένου μάλιστα ότι παρόμοιες ρυθμίσεις ισχύουν ήδη σε γειτονικές μας Βαλκανικές χώρες με μικρότερη σεισμικότητα.

Τώρα, που έχουμε μπροστά μας τη δοκιμασία των κατοίκων της Κεφαλλονιάς, η συζήτηση επιστρέφει- έστω και σε επίπεδο τηλεοπτικών πάνελ. Πριν λίγους μήνες, μετά τους σεισμούς στη Φθιώτιδα, το θέμα είχε ανοίξει ξανά. Μάλιστα, είχε προβληθεί και σε τίτλο εφημερίδας μεγάλης κυκλοφορίας η είδηση ότι η τρόικα πιέζει για την υποχρεωτική κάλυψη από σεισμούς, με την επιβολή ενός νέου μέτρου στα ακίνητα, του «σεισμόσημου».

«Θα προσπαθήσουμε η επιβάρυνση για το σεισμόσημο να είναι η ελάχιστη δυνατή», δήλωνε υπουργός Περιβάλλοντος Γιάννης Μανιάτης, μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή και διευκρινίζοντας ότι η επιβολή αυτού του μέτρου είναι «μία κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούμε», χωρίς να επιβαρυνθούν οι πολίτες.

Αμέσως μετά κινήθηκε έντονο παρασκήνιο, με τις δηλώσεις του κ. Μανιάτη να προκαλούν έντονες αντιδράσεις μεταξύ των βουλευτών , που έφθασαν ως το γραφείο του πρωθυπουργού αλλά και του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος εξέτασε το ενδεχόμενο να αποδοκιμάσει δημόσια με γραπτή δήλωση τον υπουργό Περιβάλλοντος. Για να μην πολυλογούμε, μέσα στην ίδια μέρα ο κ. Μανιάτης υποχρεώθηκε να αυτοδιαψευστεί, δηλώνοντας πως «δεν υπάρχει καμία δέσμευση απέναντι στην Τρόικα, ούτε πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε μια τέτοια ρύθμιση».

-Βέβαια, το θέμα ήταν και είναι ανοιχτό: στο υπουργείο Οικονομικών προ έτους περίπου λειτούργησε ειδική επιτροπή, επιφορτισμένη με το καθήκον να φέρει συγκεκριμένη πρόταση για την υποχρεωτική ασφαλιστική κάλυψη σεισμών.

Η ετοιμότητα της ΕΑΕΕ είναι δεδομένη, καθώς ήδη έχει συζητηθεί η σύσταση ενός εγγυητικού μηχανισμού που θα ενεργοποιείται:

– σε εξαιρετικές περιπτώσεις , σε συμβάντα δηλαδή που οδηγούν σε ακραίες συνθήκες,

– στη μεταβατική φάση λειτουργίας του νέου θεσμικού πλαισίου, κατά την οποία ένα μεγάλο μέρος των ιδιοκτητών ακινήτων δεν θα έχουν μεριμνήσει για την ασφάλισή τους (και εφόσον βέβαια επέλθει καταστροφικό συμβάν).

Σύμφωνα με παράγοντες της αγοράς, μια πιο προωθημένη πρόταση θα μπορούσε να προέβλεπε ως ενδεχόμενο το δημόσιο να αναλάμβανε «συνεταίρος» των ασφαλιστών εταιρειών, συμμετέχοντας κατά ένα ποσοστό στην κάλυψη της ζημιάς, όπως βέβαια κατ’ αντιστοιχία και στα έσοδα από τη διάθεση των ασφαλιστικών προγραμμάτων.

Διευκρινίζουν ωστόσο ότι, οι ασφαλίσεις κατά των σεισμών μέχρι και σήμερα φέρνουν ανελλιπώς κέρδη στις ασφαλιστικές εταιρείες. «Ακόμη και ο μεγάλος σεισμός της Αθήνας το 1999 δεν οδήγησε τον κλάδο σε ζημιογόνα αποτελέσματα» τονίζουν οι ίδιοι παράγοντες, που προσθέτουν ότι για τις αποζημιώσεις του συμβάντος εκείνου η αγορά διέθεσε ένα μικρό μόνο μέρος των αποθεμάτων της.

Όπως λένε χαρακτηριστικά, οι εταιρείες μπορούν άνετα να αναλάβουν μόνες τους τον κίνδυνο. Διαθέτουν και αποθέματα, και πλήρη αντασφαλιστική κάλυψη και υπερεπάρκεια κεφαλαίων, σε κάθε περίπτωση, όμως, ζητούμενη είναι η θεσμική παρέμβαση, και σε αυτή τη φάση εκτιμούν ότι δύσκολα το υπουργείο Οικονομικών θα υιοθετούσε το μέτρο της υποχρεωτικότητας στις καλύψεις σεισμών, καθώς θα σήμαινε και νέα επιβάρυνση του ήδη πολλαπλώς βεβαρημένου «δείκτη» των ακινήτων…