Ο αποκλεισμός των ανταγωνιστών

Του Γιάννη Βερμισσώ.

---

 

Το χούι παραμένει και πλήττει και ασφαλιστικές. Οι ισχυροί ή οι φίλοι, έχουν προβάδισμα έναντι όλων των άλλων μη αφήνοντας τον ξένο, τον εκτός λόμπι ή απλώς τον μικρότερο να πάρει κεφάλι.

Το φαινόμενο παλιό το οποίο συντηρεί τα πράγματα ως έχουν…   Δεν επιτρέπει τις  ανατροπές και δεν αφήνει να κυλήσουν τα πράγματα ομαλά.

Για παράδειγμα η συμμετοχή σε ένα διαγωνισμό, προμήθεια, δημόσια σύμβαση.

Ποιος θα πάρει τον διαγωνισμό; Ποιος θα προκριθεί;

Το πιθανότερο ο παλιός, ο έμπειρος και ο δυνατός.

Μπορεί όμως και ο πληρών τις προδιαγραφές; Ποιες προδιαγραφές;

Αυτές που έχουν βάλει οι ιθύνοντες. Τεχνοκράτες; Κάποιες φορές όχι και κάποιες άλλες ναι.

Και εκεί αρχίζουν τα κριτήρια… Τα στάνταρ πρέπει να είναι υψηλά λένε κάποιοι.

Ναι αλλά τα υψηλά –ποιοτικά- μπορεί να τα έχουν πολλοί. Όταν μάλιστα μιλάμε για ασφαλιστικές σίγουρα τα έχουν διότι η solvency δεν επιτρέπει μετριότητες.

Τότε έρχεται και το ποσοτικό. Μπαίνουν και ποσοτικά κριτήρια.

Ποιοι μπορεί να τα καλύπτουν; Οι μεγάλοι, οι ισχυροί, οι γνωστοί, οι μπράντες. Δεν υπάρχει δόλος, δεν υπάρχει ιδιοτέλεια. Υπάρχει αντίληψη εγκαταστημένη με βαθιές ρίζες..

Κάπως έτσι, κόβεται το δικαίωμα της ανάπτυξης.

Πώς μπορεί να κερδίσει μια θέση στον «ήλιο»  μια καθόλα σωστή εταιρεία όταν απέναντί της έχει να παλέψει με ποσοτικά κριτήρια; 

Πώς μπορεί να ανέβει και αυτή ποσοτικά όταν της κόβουν το δικαίωμα στην διατροφή;

Πως μπορεί μια ασφαλιστική να κερδίζει υπεραξία και να αυξήσει την εργασία της όταν κλείνουν τις πόρτες με ποσοτικά ή άλλα κριτήρια; 

Ποιος στερεί το δικαίωμα της προσβασιμότητας λόγω κριτηρίων;

Καθημερινά διαπιστώνουμε ότι η ελληνική αγορά, κράτος και ιδιώτες, βρίσκονται ακόμα εγκλωβισμένοι σε μια αντίληψη στενή, παρωχημένη. Αντίληψη που δεν επιτρέπει την ανάπτυξη.  Η λογική του «γνωστού», η προτίμηση του «κλάμπ» η επιλογή της φίρμας και οτιδήποτε άλλο αφορά την  διακριτική μεταχείριση διδάσκεται καθημερινά..

Χρειάζονται αλλαγές για να μπορούν και οι ελληνικές επιχειρήσεις να αναπτυχθούν. Μέχρι και η «άλωση» πρέπει να έχει την ισορροπία της..