Ο σεισμός που βρίσκει την Ελλάδα ;Πως οι Τούρκοι έφτιαξαν το Κέντρο Ασφάλισης Καταστροφών(TCIP)

Κι αν ο σεισμός γινόταν στην Ελλάδα; Με το ερώτημα αυτό ο κ. Νίκος Κεχαγιάογλου μέσα από την εμπειρία του ως ασφαλιστικός διαμεσολαβητής παραθέτει μια σειρά σκέψεων- επιχειρημάτων-προβληματισμών και διαπιστώσεων  που έχουν ως εξής:

“Είναι απίστευτη η διαχρονική ολιγωρία όλων των κυβερνήσεων της Ελλάδας των τελευταίων δεκαετιών, όσον αφορά την θέσπιση σοβαρών μέτρων αντιμετώπισης των φυσικών καταστροφών! Τα γεγονότα που τρέχουν αποτελούν όχι απλά καμπανάκια αλλά τεράστιες καμπάνες που παράγουν εκκωφαντικά ντεσιμπέλ που θα έπρεπε να αφήνουν άγρυπνους όλους τους αρμόδιους πολιτικούς ιθύνοντες. Οι οποίοι θα φέρονταν πολύ πιο έξυπνα εάν αντί να υπολογίζουν το πολιτικό κόστος εφαρμογής κάποιων μέτρων που υποτίθεται ότι κοστίζουν στο κοινωνικό σύνολο (πχ καθολική ασφάλιση κτηρίων), ποντάριζαν στο πολιτικό όφελος που θα προέκυπτε μετά από την αντιμετώπιση -λόγω αυτών των μέτρων- μιας φυσικής καταστροφής η οποία είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα συμβεί.
Για παράδειγμα, αν το Μάτι ήταν καθολικά ασφαλισμένο, σήμερα δεν θα ήταν μια διαφορετική μοντέρνα και σύγχρονα σχεδιασμένη πολιτεία; Δεν θα είχαν χτιστεί όλα τα σπίτια με εγγυημένα κεφάλαια καινούργια υλικά με νέες ιδέες και καινοτομία; Το κράτος δεν θα εισέπραττε ένα τεράστιο κεφάλαιο από φόρους επί των υλικών κατασκευής, από εργοδοτικές εισφορές και
από την έμμεση προστιθέμενη αξία που θα είχε δημιουργηθεί κυκλικά; Επιπλέον η νέα πολιτεία θα ήταν εξαιρετικά λιγότερο ευάλωτη σε παρόμοια περιστατικά και δεν θα κινδύνευαν εν δυνάμει νέες ζωές εν συγκρίσει με την προηγούμενη καταστροφή.
Μετά από μια τέτοια εξέλιξη λοιπόν, το πολιτικό όφελος δεν θα ήταν εξαιρετικά σημαντικό; Αντιθέτως μέχρι σήμερα ακόμα μετράμε πληγές, το κράτος αμύνεται, απολογείται, προσπαθεί να κάνει ρουσφέτια, οι πολίτες είναι απογοητευμένοι και πολλοί από αυτούς πολλαπλά κατεστραμμένοι (απώλεια περιουσίας, απώλεια επαγγελματικής στέγης, ψυχολογικά ράκη κλπ).
Το Μάτι βέβαια είναι ένα μόνο παράδειγμα από τα δεκάδες που έχουν περάσει τα τελευταία χρόνια. Τι θα κάνουμε όμως για το μέλλον;

Ας δούμε τι έκαναν οι φίλοι μας οι Τούρκοι: Μετά το σεισμό 7,4 ρίχτερ του 1999 κοντά στην Κωνσταντινούπολη που κόστισε την ζωή σε 17500 κατοίκους, αποφασίστηκε η δημιουργία του Τουρκικού Κέντρου Ασφάλισης Καταστροφών(TCIP) αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα ότι η χώρα βρίσκεται σε μια από τις πιο ενεργές σεισμικά περιοχές του κόσμου και ότι τέτοια φαινόμενα δημιουργούν κοινωνικές και δημοσιονομικές καταστροφές. Ταυτόχρονα ήταν πραγματικότητα ότι ελάχιστοι κάτοικοι είχαν ασφαλισμένα τα σπίτια τους.

Οι στόχοι του προγράμματος αυτού ήταν τέσσερις:
• H παροχή κάλυψης σεισμού σε πολύ προσιτές τιμές
• Ο περιορισμός της επιβάρυνσης του κρατικού προϋπολογισμού, ιδιαίτερα
από την ανέγερση νέων κατοικιών
• Αποτροπή του κινδύνου επιβολής πρόσθετων φόρων στους πολίτες που
απορρέουν από τις οικονομικές επιβαρύνσεις του Δημοσίου
• Η δημιουργία οικονομικά εύρωστου ταμείου για αντιμετώπιση μελλοντικών
καταστροφών
• Η ενθάρρυνση πρακτικών μείωσης / μετριασμού των κινδύνων
(καλλιέργεια ασφαλιστικής κουλτούρας)
Σημειώνεται ότι η Ελλάδα αποτελεί την πιο σεισμογενή χώρα της Ευρώπης, ενώ επίσης διαθέτει πολύ μικρό απόθεμα ασφαλισμένων κατοικιών”.