Οι απλές μεταρρυθμίσεις που δεν γίνονται

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Και καλά, με τα όσα θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένα. Με αυτά μας φιμώνουν το στόμα, και μας λένε και τους φόρους και τα χαράτσια, και τα ασφαλιστικά και τα συνταξιοδοτικά και την περίθαλψη, και την εργασία, και το δώρο και τους μισθούς και το μεροκάματο και για όλα … ότι έτσι αποφασίζουν οι θεσμοί, έτσι πρέπει, έτσι οφείλουμε να κάνουμε και άλλα συναφή. Και «μεταρρυθμιζόμαστε» διαρκώς προς αυτή την κατεύθυνση.

Και στη συνέχεια, πράγματι υποχωρούμε, και τα όσα δύσκολα και επώδυνα μέτρα τα «χωνεύουμε», πληρώνουμε με βογκητά, και αγανακτούμε εσωστρεφώς για την κακή μας μοίρα και τους ευρωπαίους δυνάστες.

Με τα έσω όμως, τα εντός χώρας, τι γίνεται; Αναφέρομαι σε αυτά που βελτιώνουν την ζωή των ανθρώπων, που προσφέρουν στην κοινωνία και αποτελούν δείγμα προόδου και πολιτισμού. Που είναι αυτά τα σημάδια από την πολιτεία; Όλα να υποθέσουμε ότι δρομολογούνται; Ότι όλα επιλύονται και σταδιακώς θα αποκαλυφθούν. Η μήπως δεν τα βλέπει κανείς; Ή μήπως θεωρούνται άνευ σημασίας και παρακατιανά και δεν ασχολείται κανείς; Εκεί δεν υπάρχουν μεταρρυθμίσεις οι οποίες μάλιστα θα αποτελούν και πρωτοβουλία μας;

Και τι εννοώ: Για παράδειγμα η Υγεία όσο και να κάνουμε τα στραβά μάτια κάπου πάσχει. Όχι στην επάρκεια των επιστημόνων και του δυναμικού αλλά στην οργάνωση και τις διαδικασίες. Άραγε πόσο αποτελεσματικά και έγκαιρα μπορεί να έλθει το ΕΚΑΒ σε μια κρίσιμη στιγμή; Πόσο οργανωμένα και με στοιχεία πολιτισμού μπορεί να περιμένεις εξυπηρέτηση στα εξωτερικά ιατρεία μεγάλων νοσοκομείων; Βλέπουμε λοιπόν ότι χρειάζεται επίλυση άμεση ώστε να έχουμε το αυτονόητο: την δημόσια υγεία στην υπηρεσία του πολίτη όπως και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Το ίδιο πιθανόν μέσα από σειρά παραδειγμάτων καθημερινών μπορεί να αναρωτηθούμε και για την παιδεία όπου επίσης έχει θέματα που χρήζουν παρεμβάσεων. Και πάλι δεν αμφισβητούμε την επάρκεια του διδακτικού προσωπικού. Τι ζητάμε; Να μαθαίνουν τα παιδιά γράμματα –σε όλες τις βαθμίδες- και να εκπαιδεύονται σε ένα περιβάλλον που ακτινοβολεί πολιτισμό. (όχι μουτζούρες, σπασμένα, γκρεμισμένα, άβαφτα, διαλυμένα, επικίνδυνα, βρώμικα, και διάφορα άλλα ..) ότι δηλαδή ισχύει και στις άλλες χώρες. Όπως θα έβλεπες ένα σχολείο ή ένα πανεπιστήμιο στο Βέλγιο, τη Γαλλία, τη Γερμανία, και όποια άλλη χώρα σκεφτείς.

Επίσης απορίες δυσαρέσκειας μπορούμε να εκφράσουμε και για το θέμα της ρύθμισης της κυκλοφορίας σε μεγάλες πόλεις. Για παράδειγμα στην Αθήνα. Πώς μπλοκάρει ο δρόμος στο Σύνταγμα εξαιτίας της αταξίας που επικρατεί με τουριστικά, λεωφορεία, ταξί, περαστικούς, οδηγούς που θέλουν να παρκάρουν για να πάρουν τσιγάρα. Πόσο λείπει η μόνιμη παρουσία ενός τροχονόμου που θα κάνει τη βάρδια του εκεί που υπάρχει ανάγκη και που μπορεί να αποδώσει στο κοινωνικό σύνολο και όχι στην «καθιστική ζωή της «φρούρησης» κάποιου… Θα ήταν καλό να υπήρχε –τροχονόμος- και εκεί στην μεγάλη αρτηρία της Λ. Βουλιαγμένης όπου ταξί, και πελάτες του πολυκαταστήματος συνωστίζονται και προκαλούν έμφραγμα στο διάβα χιλιάδων αυτοκινήτων που πηγαίνουν νότια.

Όμως και στα πεζοδρόμια θα μπορούσε να μην ήταν μηχανάκια παρκαρισμένα, και οι λακούββες των πεζοδρομίων (αταξικές καθώς υπάρχουν και στο Κολωνάκι) μπορεί να είχαν μπαλωθεί από κάποια συνεργεία των Δήμων ίσως. Και τα μονίμως παρκαρισμένα παράνομα οχήματα που κλείνουν τους δρόμους θα μπορούσαν να είχαν αντιμετωπιστεί. Και πολλά ακόμη. Δηλαδή θα θέλαμε κάτι όπως σε όλες τις άλλες χώρες του κόσμου να συμβαίνει και εδώ.

Και καλά για τα έξω τα επιβεβλημένα. Για τα έσω, αυτά τα λίγα που αναφέραμε τι γίνεται; Ποιος ασχολείται με επάρκεια και αποτελεσματικότητα για να επιτύχουμε το αυτονόητο και να ισχύει και εδώ ότι και σε άλλες χώρες του κόσμου; Οργάνωση, διαδικασίες και εφαρμογή του αυτονόητου.

Νομίζω ότι πρέπει κάποια στιγμή οι έξωθεν επιβαλλόμενες επώδυνες μεταρρυθμίσεις (προς το χειρότερο) για την ζωή των πολιτών, να συνοδευτούν και από έσωθεν μεταρρυθμίσεις προς το καλύτερο. Έτσι …θα επέλθει και κάποια ισορροπία.