Οι ασφαλιστές που προχωρούν…

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Η ιστορία -κάθε είδους ιστορία- έχει αποδείξει ότι επαναλαμβάνεται.

Και με το δεδομένο αυτό ο καθένας καλείται να σκεφτεί και να πορευθεί, γνωρίζοντας ότι η διαδικασία της «επανάληψης» αργά η γρήγορα θα βρεθεί μπροστά του.

Αυτό μπορεί να γίνει ένα πολύ καλό μάθημα για όλους και να γίνει κατανοητό ότι η κυκλικότητα της ζωής μας φέρνει αντιμέτωπους με τα ίδια πράγματα και καταστάσεις που στην καλύτερη περίπτωση φέρουν διαφορετικό μανδύα. Σήμερα είμαστε αντιμέτωποι με το νέο μνημόνιο, χθες όμως το παλιότερο και προχθές το πιο παλιό.

Λίγο νωρίτερα ήταν η είσοδος στο ΔΝΤ και η εισβολή της τρόικας. Πιο πριν τα ελλείμματα της κυβέρνησης του Καραμανλή ο οποίος είχε παραλάβει την ασθενική οικονομία από τον προκάτοχό του. Πιο πίσω ήταν η σκληρή λιτότητα και οι πληθωριστικές πιέσεις, και ακόμη παλαιότερα επίσης αντίξοες συνθήκες. Η αγορά στέναζε, τα φέσια έπνιγαν το εμπόριο και οι συνθήκες ήταν δύσκολες για τα νοικοκυριά.

Αλλά και για την ασφαλιστική αγορά, τα πρώτα συμβόλαια και οι πωλήσεις ήταν σκληρές. Μετά ακολούθησε η περίοδος της βελτίωσης των πραγμάτων και μετά ήλθαν τα νοσοκομειακά, τα συνδεδεμένα με την υγεία αποταμιευτικά, τα αμιγώς επενδυτικά και ακολούθως ότι πιο εξειδικευμένο και πυκνό υπήρχε.

Σήμερα στην πολιτική πάμε για το καλύτερο και το πιο κοινωνικό αφού ο σκληρός καπιταλισμός και οι συντηρητικές κυβερνήσεις δεν απέδωσαν. Το ίδιο και στην ασφαλιστική αγορά τα επενδυτικά προϊόντα δεν αγοράζονται και δεν φταίνε μόνο τα capital controls αλλά και η ολισθαίνουσα οικονομική ευρωστία επιχειρήσεων και πολιτών. Πάμε ξανά για πιο φθηνά συμβόλαια υγείας, για πιο ευκολοπλήρωτα συμβόλαια αυτοκινήτου για πιο απλά πράγματα.

Ο κύκλος γίνεται και πάλι . Η διαφορά είναι στο ότι κάποιοι μένουν θεατές ενώ κάποιοι άλλοι χαράσσουν την περίμετρο. Όμως, και αυτό πάντα γινόταν και εμπίπτει στην διαδικασία της επανάληψης. Και όμως οι ασφαλιστές που θέλησαν να προχωρήσουν τα έχουν καταφέρει από τότε μέχρι και σήμερα. Αντιτάχθηκαν των δικαιολογιών, αρνήθηκαν την ύπαρξη αντικινήτρων και απλά εργάζονται…

ΥΓ: Μέσα από αυτή την μικρή «βιαστική» διαδρομή το συμπέρασμα είναι πώς η ομοιότητα και η επανάληψη των πραγμάτων αποδεικνύει ότι δεν αποτελεί αντικίνητρο στην εξέλιξη.