Οι εκκρεμείς –ανώριμες- συνεργασίες

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Οι συνεργασίες τελικά δεν προχωρούν στην ελληνική αγορά. Και το συμπέρασμα βγαίνει από τα έως τώρα δείγματα προσπαθειών που καταδεικνύουν υψηλό ποσοστό αποτυχίας. Από παλιά ήταν οι ελληνικοί όμιλοι που είχαν κάνει δοκιμές.

Ανάμεσα σε αυτές και η Εθνική που συζητούσε με την Eurolife τόσο ώριμα που κανείς δεν περίμενε ότι θα ναυαγούσε. Ακολούθησαν και άλλες συζητήσεις με πρωταγωνιστές ισχυρές εταιρείες όπως η Alpha, όπως η Credit Agricole όπως άλλες πολλές.

Σήμερα έχουμε την ERGO και την η ΑΤΕ , έχουμε και την Εθνική με την International life που επίσης χρονοτριβούν για κάποιους λόγους που σίγουρα δε θα είναι αμελητέοι αλλά έχουν ως αποτέλεσμα να μην «ωριμάζουν».

Συμπερασματικά μπορούμε να δούμε ότι υπήρξαν περιπτώσεις αρκετές για συνεργασίες. Και όλες εκκίνησαν με συζητήσεις, με καλές προθέσεις, με ζωηρό ενδιαφέρον, αλλά, στο τέλος κάπου κάτι σκαλώνει και είτε καθυστερεί είτε ξεχνιέται.

Η τακτική που έχει αποδώσει είναι ξεκάθαρη: έχουμε δύο παραδείγματα της Eurolife και της Credit Agricole όπου ο ξένος παράγοντας ήλθε και έκανε γρήγορες και καθαρές δουλειές. Αντίθετα επί ελληνικού εδάφους υπάρχει καταφανής δυστοκία.

Και όμως η γνώμη των αρμοδίων που εποπτεύουν την ιδιωτική ασφάλιση είναι πώς αυτές –οι συνέργειες- είναι αναγκαίες, επιτακτικές, και θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην βελτίωση και των εταιρειών και της αγοράς.

Στο πλαίσιο αυτό διαπιστώνουμε, ότι ως αγορά και αντίληψη έχουμε κάποια άρνηση στην «συμμετοχικότητα». Η αυτονομία όμως απαιτεί πολύ ισχυρές δυνάμεις και πάντα ενέχει ένα ρίσκο. Η διεθνής τάση δείχνει την ανάγκη συνεργασιών.

Ωστόσο αυτή είναι δύσκολο να γίνει σε επίπεδο «κολοσσών» και συνεπώς θα πρέπει να γίνει σε επίπεδο μικρότερων και πιο λειτουργικών σχημάτων. Οι πιο δυνατοί ας αγκαλιάσουν τους αδύνατους. Η απόφαση είναι όμως θα πρέπει να γίνει με ίσους όρους.

Αυτό όμως που χρειάζεται απαραιτήτως είναι οι εκκρεμείς συζητήσεις να καταλήξουν, να ωριμάσουν, και κάποιες άλλες να ξεκινήσουν γρήγορα για να προλάβουν τις εξελίξεις..