Οι πλειστηριασμοί μέτρο για την εκτροπή της Δημοκρατίας

Του Γιάννη Χατζηθεοδοσίου, Γεν. Γραμματέα ΕΕΑ

Είναι γεγονός ότι από την ημέρα που έκανε την εμφάνιση της η οικονομική κρίση, έχουν επέλθει δραματικές αλλαγές στη ζωή της Ελληνικής οικογένειας.

Άνθρωποι είδαν τα εισοδήματα τους να μειώνονται, πολλοί έχασαν τις δουλειές τους, αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν σε καταστάσεις που δεν φανταζόμασταν ποτέ ότι θα βιώσουμε. Παρόλα αυτά υπήρχε η πεποίθηση, η αισιοδοξία αν θέλετε, ότι οι θυσίες θα έχουν αποτέλεσμα και θα φανεί το φως στην άκρη του τούνελ.

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν έχει γίνει, αλλά έχει ξεκινήσει και μία επικίνδυνη συζήτηση. Η άρση της απαγόρευσης των πλειστηριασμών. Πλέον, στόχος δεν είναι μόνο το εισόδημα του πολίτη, αλλά η ίδια του η ζωή.

Γιατί για τον Έλληνα ήταν στόχος ζωής η απόκτηση μίας στέγης, η δυνατότητα να μεταβιβάσει στα νεότερα μέλη της οικογένειας του ένα ακίνητο. Και για αυτό το όνειρο δεν δίστασε να προχωρήσει στην σύναψη δανείων με χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τώρα λοιπόν που για εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις δανειοληπτών η καταβολή των υποχρεώσεων απέναντι στις τράπεζες είναι εξαιρετικά δύσκολη, έως και ανέφικτη σε ορισμένες περιπτώσεις, έρχεται η Πολιτεία να τους δώσει τη «χαριστική βολή», καθώς η παύση της προστασίας της πρώτης κατοικίας είναι προ των πυλών.

Ακούσαμε τον Πρωθυπουργό να διαβεβαιώνει ότι θα προφυλαχθούν τα χαμηλά εισοδήματα και οι αδύναμοι. Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις. Φοβάμαι όμως ότι με την έναρξη των πλειστηριασμών, έστω και υπό προϋποθέσεις, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και το απάνθρωπο μέτρο θα επεκταθεί. Και τότε θα βιώσουμε καταστάσεις πρωτόγνωρες για την ελληνική κοινωνία. Μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι ο κόσμος που θα δει τους δικαστικούς επιμελητές να τον υποχρεώνουν να βγεί από ένα σπίτι στο οποίο έχει επενδύσει κεφάλαιο, κόπους, όνειρα ζωής, θα μείνει με σταυρωμένα χέρια; Δεν θα αντιδράσει; Δεν το νομίζω. Έως τώρα η ελληνική κοινωνία έχει φερθεί με εξαιρετικά μεγάλη ωριμότητα και σύνεση.

Παρά τα σκληρά και τις περισσότερες φορές άδικα μέτρα, ουσιαστικά αντίδραση δεν υπήρξε. Ίσως γιατί όλοι κατά βάθος γνωρίζαμε ότι ζούσαμε σε μία επίφαση ανάπτυξης και ευμάρειας και έπρεπε πλέον να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα. Όμως εφόσον αρχίσει η διαδικασία να βγαίνουν σπίτια «στο σφυρί», τότε θεωρώ βέβαιο ότι θα γίνουμε μάρτυρες μίας καθολικής και εξαιρετικά «ηχηρής» κοινωνικής διαμαρτυρίας.

Το μέτρο του πλειστηριασμού είναι τόσο άδικο αλλά και άγριο, που αποκλείεται να «περάσει» χωρίς αντιδράσεις.

Ειδικά αν επιχειρηθεί να εφαρμοστεί οριζόντια. Ως Επαγγελματικό Επιμελητήριο της Αθήνας, έχουμε επισημάνει εγκαίρως τους κινδύνους και έχουμε καταθέσει σχετικές προτάσεις. Είναι στο χέρι των Αρχών και των τραπεζών η αναζήτηση και ο εντοπισμός των επιτήδειων που αν και έχουν την οικονομική δυνατότητα, αποφεύγουν συστηματικά την καταβολή των υποχρεώσεων τους επικαλούμενοι την κρίση.

Είναι υποχρέωση όμως της Πολιτείας, η προστασία της πρώτης κατοικίας για το μεγαλύτερο ποσοστό των δανειοληπτών. Και αν φτάσει η ώρα που θα κληθούν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού να ψηφίσουν για το αν θα ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις των εκπροσώπων των δανειστών, ας σκεφθούν πρώτα πως θα αντιδρούσαν οι ίδιοι στο ενδεχόμενο να πεταχτούν στο δρόμο αυτοί και οι οικογένειες τους.