Οι ζημιές στην Αθήνα από φαινόμενα των καιρών….

του Γιάννη Βερμισσώ

Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται. Οι καταστροφές στην Αθήνα μετά από κάποιες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας είναι αναμενόμενες. Έτσι και αυτή την φορά στις πρόσφατες συγκεντρώσεις για μια ακόμη φορά, ο περιπατητής διαπιστώνει σειρά από ζημιές. Καταστροφές σε τοίχους, σκαλιά, πεζοδρόμια, πινακίδες σήμανσης και φυσικά σε βιτρίνες επιχειρήσεων, τραπεζών, και όπου φανταστεί κανείς εντοπίζονται καταστροφές. Δεν είναι μόνο το μέγεθός τους, δηλαδή εάν είναι μικρές ή μεγάλες, ούτε η αξία αποκατάστασης. Είναι και η αισθητική συνέπεια, είναι και η διαδικασία αποκατάστασης που χρειάζονται αυτοί που τις έχουν υποστεί (δήμος και ιδιώτες), είναι και η επανάληψή τους στον χρόνο. Είναι πολλά. Τι φταίνε τα “ντουβάρια” και τα πεζοδρόμια και τις ευθύνη αναλαμβάνουν όσοι αποφασίζουν να τις ασφαλίσουν; Και τι θλίψη “τραβάνε” οι περαστικοί μπροστά στο θέαμα της καταστροφής. Μια βλάβη επαναλαμβανόμενη που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν λύνει θέματα, δεν δίνει απαντήσεις. Μόνο προκαλεί σκέψεις, δημιουργεί συναισθήματα και δεν οδηγεί παρά μόνο σε θλίψη. Δεν φέρνει δικαίωση, δεν -μπορεί- να βρίσκει συμπαραστάτες και ενθουσιασμένους θιασώτες. Ξεκινά από ένα σημείο και μένει στο ίδιο σημείο. Από κάποιους ανθρώπους για κάποιους ανθρώπους. Μια ανούσια κατάσταση. μια αδιέξοδη πράξη. Τιμωρία της ύλης από φαινόμενα των καιρών…