Όταν η εκπαίδευση (δεν)  ενσωματώνεται στην καθημερινότητα.

Του Γιάννη Βερμισσώ

Κανείς δεν το αμφισβητεί. Η εκπαίδευση αποτελεί  ένα  «όχημα» για την πρόοδο του κάθε επαγγελματία με ότι και να ενασχολείται. Αναγνωρίζεται ολοφάνερα ότι  συντελεί στην εξέλιξη.  Γι΄αυτό τα μεταπτυχιακά έχουν ζήτηση ,  γι΄ αυτό και τα διδακτορικά πολλαπλασιάστηκαν σε σχέση με το παρελθόν,  γι΄ αυτό και  οργανώνονται σεμινάρια, παρουσιάσεις,  και κάθε είδους εκπαιδευτικού περιεχομένου εκδηλώσεις.

Όλα αυτά συντελούν στην παροχή γνώσης.

Όμως υπάρχουν και προϋποθέσεις διότι δεν κάνουν μόνο τα εργαλεία τον μάστορα. Δηλαδή, δεν αρκεί μόνο να παρέχονται εκπαιδευτικά στοιχεία. Χρειάζεται να αφομοιώνονται αυτά, και να μετουσιώνονται στην καθημερινότητα, στην κουλτούρα της εργασίας και φυσικά και στην κοινωνική παρουσία του κάθε επαγγελματία.

Δεν μπορεί να θεωρείται βέβαιο συνεπακόλουθο της κάθε εκπαίδευσης και η εργασιακή ανέλιξη. Ούτε ο κάθε επαγγελματίας να θεωρεί –αυταπάτη- ότι αφού έχει “τίτλους” θα αναπτυχθεί με βεβαιότητα.

Είναι απαραίτητος παράγοντας ο οποίος όμως χρειάζεται και άλλα στοιχεία –καταλύτες- για να μπορέσει να λειτουργήσει.

Και αυτό θα πρέπει να το αξιολογήσουν όσοι ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση και βέβαια όσοι εκπαιδεύονται.

Είναι μείζονος σημασίας θέμα να αναπτυχθούν διαδικασίες να δημιουργηθούν ροές οι οποίες θα συντελούν στο να εμπεδωθεί αυτό που πραγματικά σηματοδοτεί η εκπαίδευση σε όσους βρίσκονται κοντά σε αυτή.