Οι καθημερινές -Ατομικές Ευθύνες…μετατρέπονται -εκ των υστέρων- σε Συλλογικές

του Γιάννη Βερμισσώ

Το αποτύπωμα από το  δυστύχημα στα Τέμπη οδυνηρό.

Οι συνέπειες άγνωστες, άσβεστες, αλησμόνητες, στο μέλλον.

Ερωτήματα διάχυτα για το ποιος θα καλύψει, τι θα καλύψει και με ποιόν τρόπο θα έλθει η αποκατάσταση αυτών που προκλήθηκαν. Και φυσικά μιλάμε για τα υλικά.

Γιατί το κενό, το πένθος, ο πόνος για τις απώλειες των ανθρώπων θα μείνουν. Δεν αποζημιώνονται και δεν δεν ανατάσσονται.

Μαζί τους θα μείνει και το άδικο. Σε μια συμπόρευση οδυνηρή διαρκή και χωρίς τέλος. Δεν υπάρχει τίμημα, δεν υπάρχει αποζημίωση σε αυτά.

Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και αποζημιώσεις και διερεύνηση για  τις γραμμές, τους εργαζόμενους, τις  προμήθειες και τα άλλα σχετικά, όπου λόγια και προσεγγίσεις, αρμοδίων και μη ,  αναζητούν κάτι μεταξύ “γιατί” και “πώς” και “ποιός”. Ευθύνες. Αναζήτηση αιτιών και φυσικά ότι χρειάζεται. Σωστά.

Και μαζί συζητήσεις και έρευνες για αστοχίες, λάθη, ευθύνες, αποζημιώσεις, ελλείμματα.

Τόσο κενό, τόσα άγνωστα πράγματα, τόσες δηλώσεις διαφορετικές και ετερόκλητες.

Και διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, για το “άδικο” και τις “ευθύνες”.

Αυτές τις ευθύνες που στην καθημερινότητα τις αποποιούνται ατομικά όλοι -σχεδόν- . Και στη συνέχεια τις αναζητούν συλλογικά πάντα όμως εκ των υστέρων. Αυτοί που το χρέος το κάνουν αγγαρεία.  Και την υποχρέωση την ανάγουν σε “βάρος”. Αυτοί που βιώνουν ένα διαρκές άδικο αμοιβών μη αντίστοιχων της προσφοράς τους και χτίζουν άλλοθι για την αδιάφορη παροχή εργασίας…

ΥΓ: Και μετά την ατομική ευθύνη την κάνουμε συλλογική. Το λέμε διάχυση ευθυνών….