Τι διαχειρίζεται ο σημερινός ασφαλιστής;

του Γιάννη Βερμισσώ

Τελικά είναι το χρηματικό κόστος που αποτελεί αντικίνητρο στην ευρύτερη απολαβή ασφαλιστικών προγραμμάτων από τους πολίτες ή μήπως ευθύνεται κάτι άλλο; Μήπως η αρνητική διάθεση να πληρώσουν για κάτι που πιθανόν να μην χρειαστεί είναι πιο ισχυρός παράγοντας στην απόφαση να ασφαλίσει κάποιος το σπίτι του, την υγεία του, και ότι άλλο έχει; Μήπως αναλαμβάνουν το ρίσκο να μείνουν ανασφάλιστοι  από υπεραισιοδοξία ότι δε θα βρεθούν αντιμέτωποι με κάτι απρόοπτο με ισχυρές επιπτώσεις στην ομαλότητα της ζωής τους. Και από την άλλη όσοι έχουν ασφαλιστεί γιατί το έπραξαν; Έχουν άραγε μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης και πρόνοια για το μέλλον; Κάπου ανάμεσα σε αυτά τα ερωτήματα βρίσκεται και η απάντηση για την -ακόμα- χαμηλή ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης στην Ελλάδα. Και από την άλλη σαφώς είναι και το κόστος. Και αν αναφερθούμε στα συμβόλαια Υγείας είναι πιθανόν το κόστος επειδή είναι υψηλό να αποτελεί ανάχωμα στην απόφαση απόκτησης ενός προγράμματος. Όμως δεν ισχύει το ίδιο και για την ασφάλιση κατοικίας που είναι πράγματι φθηνή ασφάλιση και όμως δεν έχει αποκτήσει θιασώτες… Το ίδιο και μια σειρά άλλων ασφαλίσεων. Μην παραβλέπουμε βέβαια και το μοναδικά εξωστρεφές μοντέλο διαβίωσης των ανθρώπων που ζουν στην χώρα. Μια άλλη χώρα στον τρόπο ζωής και τις συνήθεις που απέχει μακράν από κάθε σύγκλιση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μια ξεχωριστή κουλτούρα διαβίωσης η οποία έχει πολλά στοιχεία “έξω καρδιάς” και διακρίνεται από το παλιό εκείνο δόγμα “ότι φάμε και ότι πιούμε”. Δηλαδή χαρακτηριστικά που απέχουν από την συνετή προσέγγιση με λογική και προγραμματισμό της καθημερινότητας και της προοπτικής με σχέδιο, οργάνωση, και συνέπεια. Αυτό έχει να διαχειριστεί ο σημερινός ασφαλιστής που καλείται εκτός της πώλησης να κάνει και εκπαίδευση των υποψήφιων προς ασφάλιση για τον σύγχρονο, απαιτητικό και ευρωπαϊκό τρόπο διαβίωσης. Δεν είναι λοιπόν μόνο η γραφειοκρατία, η νομοθεσία, οι κανόνες. Είναι και η βαριά εθιμική κληρονομιά..