- 24/05/2023
Το ανένταχτο χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας
του Γιάννη Βερμισσώ
Ανέκαθεν οι Έλληνες -στην πλειονότητά τους- συντάσσονταν με το “ανένταχτο”. Ήταν και παραμένουν θαυμαστές της ανατροπής, της αντισυμβατικής προσέγγισης, της αυθόρμητης, “επιτόπιας”, αιφνίδιας, περιστασιακής “ανταρσίας”.
Μόλις υπήρχε μια μικρή μεσαία η μεγάλη αντάρα, νάσου και κάποιοι που θα την χειροκροτούσαν.
Έμφυτο χαρακτηριστικό του λαού και το έχει αποδείξει περίτρανα πολλές φορές έως σήμερα.
Πιστεύει -ο λαός- στην αλλαγή, δέχεται ότι “μπορεί να συμβεί και αλλιώς”. Θέλει να υποστηρίξει την ανατροπή του κακώς έχει. Πιστεύει ότι μπορεί να γίνουν και διαφορετικά. Ευπιστία; Αφέλεια; Άγνοια; Προσδοκία; Επιθυμία;
Μόλις εντοπιζόταν κάποια κραυγή αντίρρησης έσμιγαν και την δική τους.
Παλαιότερα περισσότερο και εσχάτως πιο συγκρατημένα.
Και όλα αυτά, δηλαδή η συμπεριφορά προσεταιρισμού της διαμαρτυρίας, ενίοτε χωρίς κάποια εντοπισμένη αιτία, χωρίς σοβαρό λόγο, χωρίς τεκμήρια ή πολλή σκέψη. Έτσι για να γίνεται..
Για το μεράκι, την επανάσταση, την ανατροπή, την διαμαρτυρία για όλα όσα συμβαίνουν και υποκρύπτουν κάτι άδικο, κάτι άνισο…
Και μέσα σε όλα αυτά που αποτέλεσαν ένα μίνι κοινωνικό φαινόμενο για δεκαετίες, συνέβησαν πράγματα, και καταστάσεις και γεγονότα.
Η ταύτιση με την καταγγελία του σύμπαντος, με την άρνηση του κάθε συμβατικού, αυτού που συμβαίνει και ισχύει και απριόρι είναι άδικο για τους πολλούς, έθρεψε και μεγάλωσε πολλές γενιές μέχρι σήμερα.
Κάποιοι το συνδέουν, και λογικό, με την νεότητα, με την ορμή της ανατροπής κάθετί στημένου από παλιά που σαφώς και ανέλεγκτα είναι λάθος και άδικο, η τέλος πάντων είναι παλιακό και μπορεί να αντικατασταθεί με κάτι άλλο πιο φρέσκο που σίγουρα θα υπάρχει. Και αν ακόμα τώρα δεν το γνωρίζουμε θα το βρούμε στην αναζήτηση. Μια λογική, όχι όμως συμβατική, του βλέποντας και κάνοντας, αλλά ανένταχτου τύπου.. Κάποιοι το λένε ορμή ενώ κάποιοι άλλοι το συνδέουν με την μη ολοκληρωμένη γνώση, ενημέρωση, πληροφόρηση.
Όμως, όπως και να ερμηνευτεί, θεωρούμε ότι συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Σημασία έχει πλέον η ποσόστωση αυτής της συμπεριφοράς.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά εισάγεται και η συμπεριφορά απέναντι στην ιδιωτική ασφάλιση. Εντάσσεται και η μέριμνα για το αύριο. Βολικό να πιστεύεις ότι κάποιος άλλος -όπως το κράτος- θα καλύψει τα πάντα.
Εύκολο να εναντιωθείς σε αυτόν που σου δίνει κάτι συγκροτημένο και σταθερό αλλά θα το πληρώσεις και θα είναι δικό σου. Έτσι έρχεται και ο αφορισμός, και η άρνηση και το ανένταχτο από ανθρώπους και πολιτικές.
Για πόσο καιρό θα συμβαίνουν ακόμα;