Το ΟΧΙ της ξεχωριστής ευρωπαϊκής φυλής…

Πέρυσι, τέτοιες ημέρες ήταν που διενεργήθηκε το δημοψήφισμα. 

Το ελληνικό ΟΧΙ ηχηρό, και θεωρήθηκε –νομίσαμε κάποια  στιγμή- ως  εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση για μια δυναμική, τσαμπουκαλίδικη, απαιτητική  διαπραγμάτευση ως προς το τι θα επιβληθεί στην χώρα προκειμένου να πάρει και τα κονδύλια της βοηθείας και να βγει και από το μνημόνιο.

Πιστέψαμε, τότε ότι μπορεί να υπάρχει ελαστικότητα και να γίνουν όλα τα προαπαιτούμενα και τα συνακόλουθα με καλύτερο τρόπο.

 Όπως θα λέγαμε επιζητούσαμε μια πιο ήπια προσαρμογή. Όχι τόσους φόρους, όχι  τόσες περικοπές, όχι τόσες τραγικές ως προς τις συνέπειες αποφάσεις.

Ο λαός ήθελε και να μείνει η χώρα στην Ευρώπη και να υποστεί δύσκολα μέτρα και να συνδράμει στην μετάβαση της Ελλάδας στην απελευθέρωση από τους –όποιους- οικονομικούς ζυγούς.

Ο λαός ήθελε και χρονοδιάγραμμα.

Και κάποιος θα έπρεπε να ανακοινώσει, ίσως οι δανειστές ίσως οι κυβερνώντες το πότε θα λήξουν τα επώδυνα μέτρα.

Ο λαός ήθελε και πιο ανθρώπινες συνθήκες αντιμετώπισης.

Ήθελε απλώς να επιβιώσει  έστω και φτωχικά.

Οι απαιτήσεις ήταν «ρυθμιστικές» και όμως δεν ικανοποιήθηκαν. Αντίθετα επικράτησε η λογική της ισοπεδωτικής, εσπευσμένης, βίαιης, αδιάκριτης προσαρμογής.  Το ΟΧΙ, μια συλλογική πλειοψηφική απόφαση έμεινε στις  εντυπώσεις….  Ήταν σαν την «σύγκλιση» που επιζητούσαμε τα παλιά χρόνια ώστε να γίνουμε ευρωπαίοι σαν τους εταίρους μας. Τελικά όμως διατηρηθήκαμε ως κάποιο είδος ξεχωριστό της Ευρωπαϊκής φυλής…