Τοπίο στην ομίχλη

της Μαρίνας Δρακάτου

Με αφορμή μία πρόσφατη συζήτηση περί χρησιμότητας ή όχι των επαγγελματικών σωματείων ανεξαρτήτως διαβάθμισης (είτε δηλαδή πρόκειται για Επιμελητήριο είτε για Ένωση είτε για Σύνδεσμο), αποφάσισα να γράψω δύο αράδες από τη σκοπιά του απλού παρατηρητή.

Κατ’ αρχήν να ξεκαθαρίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν μας φταίνε τα σωματεία ως θεσμός, αλλά μάλλον οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Τι εννοώ; Εννοώ ότι ο ρόλος και η αξία του σωματείου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους διοικούντες, οι οποίοι βεβαίως αντανακλούν και την ποιότητα του εκλογικού σώματος.

 

Επομένως ως πρώτο θετικό σημείο αναγνωρίζω τον καθοριστικό ρόλο των σωματείων, ως σημείο αναφοράς της ποιότητας ενός επαγγελματικού κλάδου. Δείξε μου τον Πρόεδρό σου (και τα μέλη του Δ.Σ. σου) να σου πω ποιος είσαι…

Το δεύτερο καθοριστικό σημείο αφορά στον αριθμό των μελών, πάντα βεβαίως βάσει της αρχής της αναλογικότητας. Πόσα μέλη έχει το σωματείο σας και σε τι ποσοστό των εργαζόμενων ή των επαγγελματιών αντιστοιχεί αυτός ο αριθμός; Είναι τα εγγεγραμμένα μέλη ταμειακώς εντάξει; Συνεισφέρουν δηλαδή με τον οβολόν τους στην προώθηση των στόχων του καταστατικού τους χάρτη και της εκάστοτε διοίκησης;

Τέλος, αυξάνεται ο αριθμός των μελών, παραμένει στάσιμος ή βαδίζει μειούμενος, αναγκάζοντας τις διοικήσεις να καταφεύγουν σε εκπτώσεις, να δέχονται αναδρομικές καταβολές συνδρομών διετίας προκειμένου να συμπληρώσουν ψηφοδέλτια και να καταλήγουν σε «λευκές» εκλογικές αναμετρήσεις (βλέπε τις πρόσφατες εκλογές της Ε.Α..Ε.Ε.) ελλείψει ικανού αριθμού υποψηφίων (με 19 υποψήφιους για 19 θέσεις, δεν κάνεις εκλογές, αλλά dinner party…).

Κοιτάζοντας προσεκτικά το τοπίο των επαγγελματικών σωματείων του κλάδου μας, αντικρίζουμε μία εικόνα που θυμίζει περισσότερο ταινία του Αγγελόπουλου, παρά ένα σύγχρονο, δραστήριο και πολύβουο εργασιακό περιβάλλον. Άπειροι σύνδεσμοι ή σύλλογοι πρακτόρων, ένας υποβαθμισμένος από πλευράς εγγεγραμμένων μελών, εξωστρέφειας και επικοινωνίας σύνδεσμος ασφαλιστικών συμβούλων, ένας ΣΕΜΑ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, μία «λέσχη» μεσιτών Lloyd’s (που διατηρεί όμως τα πρωτεία σε επίπεδο λογοτύπου), μία Συνομοσπονδία που ψάχνει να βρει τον βηματισμό της, αλλά και την ταυτότητά της, αφού η κοινή γλώσσα και η κοινή πολιτική της περιορίζεται σε αμυντικές ανακοινώσεις απέναντι στους ελάχιστους κοινούς «εχθρούς» και μέχρι στιγμής δεν έχει καταφέρει αυτό για το οποίο συστάθηκε: να συσπειρώσει και να συμπτύξει όλα αυτά τα ισχνά και αδιάφορα για το πλήθος των επαγγελματιών σωματεία σε μία ουσιαστική, σύγχρονη, δυναμική και εύπορη οργάνωση. Μοναδική εξαίρεση, με κινήσεις καινοτόμες που όσο πάνε και αυξάνονται, δείχνει να αποτελεί μέχρι στιγμής ο Σύνδεσμος Συντονιστών. 

Και δεν μπορώ παρά να θέσω μία πολύ απλή ερώτηση: είναι δυνατόν τα σωματεία των έμμισθων εργαζομένων, των ανθρώπων δηλαδή που αν μη τι άλλο έχουν και τη βεβαιότητα της καθημερινής εργασιακής ρουτίνας και – ακόμη περισσότερο – της έμμισθης σχέσης, να είναι πιο στιβαρά, πιο σθεναρά και πιο πολυπληθή από αυτά των διαμεσολαβούντων; Και πού θα στραφεί π.χ. ο ασφαλιστικός σύμβουλος στο πρόβλημά του; Και με ποια οντότητα και ποιο networking θα του το λύσει ο Πρόεδρος και το Δ.Σ. του ΠΣΑΣ;

Έχοντας ως δεδομένο ότι στο επάγγελμα της διαμεσολάβησης τα εργασιακά δεν λύνονται ούτε με απεργίες ούτε με στάσεις εργασίας ούτε με προσφυγές στο ΣτΕ για αναδρομικά, δεδουλευμένα και κεκτημένα, η έννοια του σωματείου αποκτά ακόμη μεγαλύτερο κύρος και ακόμη πιο σημαίνοντα ρόλο.

Είναι παράλληλη η υποχρέωση τόσο των Διοικήσεων, όσο και των διαμεσολαβούντων να μετεξελίξουν τα σωματεία τους (και μέσω σύμπτυξης και μέσω σύμπραξης – έλεος πια με τους Προέδρους…) σε ισχυρά σημεία αναφοράς για τα μέλη τους, σε επίπεδο καινοτομίας, επιμόρφωσης και εξωστρέφειας (δεν θα έπρεπε να υπάρχει κοινή γραμμή ΕΚΕ σε όλα τα επίπεδα διαμεσολάβησης, με το ανάλογο έργο και την ανάλογη δημοσιότητα;).

Είναι κρίμα ένας κλάδος επαγγελματιών που φροντίζει για την προστασία, την αξιοπρέπεια και το μέλλον των πελατών του να μην φροντίζει για τον εαυτό του, για τα του οίκου του. Είναι αδιανόητο οι άνθρωποι που πωλούν σε ανθρώπους την αλληλεγγύη των μεγάλων αριθμών, της αρχής δηλαδή που διέπει την ασφάλιση, να μην διασφαλίζουν για τον εαυτό τους ανάλογες συνθήκες.

 

Ευχαριστώ για τη φιλοξενία

Μαρίνα Δρακάτου