Back to the 80ies (ή Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα)

«Η νέα κυβέρνηση είναι ταγμένη να αλλάξει την οικονομική πολιτική, διατηρώντας την κοινωνική δικαιοσύνη, μέσα από ισχυρούς κανόνες», είπε ο υπουργός.

Και φτάνοντας στα καθ’ ημάς, είπε ότι «ο ασφαλιστικός κλάδος θα παίξει έναν τεράστιο και σημαντικό ρόλο στον τομέα της οικονομίας, με τεράστια δυναμική κυρίως στις ασφαλίσεις περιουσίας».

Και μετά χαμογέλασε σαρδόνια… Με τη χαρά εκείνη που ζωγραφίζεται στο πρόσωπο των νηπίων, όταν διαλύουν ένα παιχνίδι θεωρώντας ότι έτσι τιμωρούν τη μαμά ή τον μπαμπά που τους το αγόρασε…

«Όσο για την κοινωνική ασφάλιση, θα προχωρήσουμε με το αναδιανεμητικό σύστημα και οι συντάξεις θα εξακολουθήσουν να αποτελούν δημόσια υπόθεση. Αυτά τα έχουμε ξαναπεί και δεν πρόκειται να αλλάξουμε τη θέση μας».

Συμφωνώ απολύτως κ. Σταθάκη μου! Να μην μετακινηθείτε βήμα από τη θέση σας! Μαζί σας 100% υπέρ του αναδιανεμητικού… Στη δεκαετία του 80 όμως…

Γιατί για να συνεχίσετε σήμερα, γιατί για να πετύχετε την κοινωνική δικαιοσύνη που προτάσσετε, γιατί για να δημιουργήσετε συνθήκες κοινωνικής συνοχής – που αποτελούν και τον στόχο κάθε κοινωνίας δικαίου, θα πρέπει να κάνετε τα εξής:

Α. Να βρείτε δουλειές σε 1.363.100 ανέργους, εκ των οποίων οι 642.800 είναι κάτω των 35 ετών.

Β. Να πείσετε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να κάνουν από 3 παιδιά και πάνω.

Γ. Να φέρετε πίσω τους 200.000 επιστήμονες μετανάστες, εκ των οποίων το 71% εργάζεται σε κάποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενώ το 29% έχει αναζητήσει δουλειά στην Αυστραλία, στον Καναδά, στις ΗΠΑ, στη Μέση Ανατολή και στην Αφρική.

Δ. Να μην κάνετε ούτε το Β ούτε το Γ και να προχωρήσετε σε «εισαγωγή» νέου παραγωγικού δυναμικού, εφόσον η ισχυρή οικονομία σε συνδυασμό με τις κοινωνικές παροχές θα καταστήσουν την Ελλάδα πόλο έλξης νέων, μορφωμένων και εργατικών ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο.

Ε. Να μην κάνετε τίποτα από τα παραπάνω και απλώς να δίνετε συντάξεις των €70 σε όλους. Είναι κι αυτό μια μορφή κοινωνικής δικαιοσύνης και συνοχής.

 

Όσο για τα ωραία, χιουμοριστικά και εμπνευσμένα που μας είπε ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, θα εκφράσω για άλλη μία φορά την αγανάκτησή μου. Γιατί όλα αυτά η δική του κυβέρνηση – η προηγούμενη δηλαδή φιλελεύθερη κυβέρνηση – δεν «τόλμησε» ούτε καν να τα αγγίξει…

 

Κι έφυγα ακόμη μία φορά από την εκδήλωση, με μια διάχυτη απογοήτευση, συνδυασμένη με θυμό, ίσως κι οργή…

 

Όχι κα Αντωνάκη μου, δεν πρόκειται για παρεξήγηση… Πρόκειται για πείσμα άγονο, ανούσιο και παλαιολιθικό… Πρόκειται ίσως και για άγνοια κινδύνου ή, ακόμη χειρότερα, για έναν παιδικό ναρκισσισμό, μια κατάσταση δηλαδή που αν μη τι άλλο καταμαρτυρεί έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα και τα ζοφερά προβλήματα που όλοι μας αντιμετωπίζουμε.

Μακάρι να ήταν παρεξήγηση… Γιατί η παρεξήγηση, είναι κάτι που μπορεί να λυθεί απλά και γρήγορα…

 

Μαρίνα Δρακάτου

(με τις ευχαριστίες μου για τη φιλοξενία)