Μια συγχώνευση που μένει στο ράφι

Τα «Story» των συγχωνεύσεων είναι από τα πιο αγαπημένα του Τύπου, όχι μόνον του ασφαλιστικού. Όσο κι αν η συγκυρία είναι καμιά φορά αποτρεπτική, και μόνον η αναζήτηση ιχνών-ούτε καν τα ίχνη-αρκεί για να αναζωπυρώσει επικείμενα deals. Στον ασφαλιστικό Τύπο έχει επιδειχθεί την τελευταία διετία μια πραγματικά φιλότιμη προσπάθεια, προκειμένου να κρατηθεί ζωντανό το ένα και μοναδικό story που μας προέκυψε μετά τις εξαγορές που πραγματοποίησαν οι δυο γαλλικοί όμιλοι.

Αν και είναι φανερό ότι η συγκέντρωση στην ασφαλιστική αγορά προχωρεί δια των λουκέτων και όχι διά των συγχωνεύσεων, αν και είναι εύλογο ότι τον τόνο στις εξελίξεις θα τον δώσει πριν από όλα η περίπου υποχρεωτική «παραίτηση» των τραπεζών από τους ασφαλιστικούς τους βραχίονες, παρόλα αυτά δεν διαλείπει η προσπάθεια να φανεί φως στο τούνελ της μιας και μοναδικής συγχώνευσης που συζητά ο κλαδικός Τύπος τα δυο τελευταία χρόνια.

Έχει περάσει, βέβαια, ως τώρα από χίλια κύματα. Το πρώτο σενάριο έλεγε ότι ήταν να συγχωνευτούν 10 ή και πάνω από 10 «μικρομεσαίες» εταιρείες, στη συνέχεια ο αριθμός αυτός έπεσε, μετά εμφανίστηκε η εναλλακτική λύση η συγχώνευση να γίνεται, αλλά υπό την «ομπρέλα» μιας από τις μεγάλες εταιρείες της αγοράς. Και όταν το σενάριο αυτό ξεχάστηκε, άρχισε να ξαναζεσταίνεται μια παραλλαγή της αρχικής ιδέας.

Όλη αυτή η «διαδρομή» με ένα και μοναδικό στόχο: να φανεί ότι υπάρχει λύση σωτηρίας διά της συγχώνευσης για ΜΙΑ προβληματική τα τελευταία δυο χρόνια εταιρεία. Προφανώς εις γνώση –κάτω απ’ τη μύτη θα λέγαμε- της εποπτικής αρχής. Και προφανώς εις γνώση της αγοράς, που κρίνει αναλόγως. Ιδού πως σχολιάζει την ιστορία αυτή ένα απ’ τα επιφανή ασφαλιστικά στελέχη, που για αυτονόητους λόγους κρατάμε την ανωνυμία του:

«Παλαιότερα, όταν επιχείρησα τη συνεννόηση προκειμένου να πορευτούμε μαζί με κάποιες εταιρείες, προσέκρουσα σε ισχυρά συναισθήματα ιδιοκτησίας, «κουμάντου», εγωισμού, ποιος θα είναι «μπροστά» και θα φαίνεται και σε παρουσίαση ως δεδομένων ανύπαρκτων μεγεθών κ.α. συναφή. Δεν νομίζω ότι σήμερα υπάρχει τέτοιο κλίμα ή δυνατότητα.

Η ανάγκη αυτή αφορά σε εταιρείες που έχουν ή προβλέπουν ότι θα έχουν στο σύντομο μέλλον προβλήματα. Ενώνοντας όμως προβλήματα δεν λύνεις κάποιο πρόβλημα, αλλά το κάνεις μεγαλύτερο. Δεν πιστεύω ότι με τα σημερινά δεδομένα και την υφισταμένη επιχειρηματική κουλτούρα, ένα τέτοιο εγχείρημα μπορεί να έχει τύχη. Η επόμενη ημέρα θα είναι ημέρα διαχείρισης προβλημάτων …»