Ο κόμπος του Συνταξιοδοτικού

Του Ξενοφώντα Ακροπολίτη.

Ο κόμπος του Συνταξιοδοτικού, ….και το χτένι του 3^ου Μνημονίου, όπου ο κόμπος έφθασε και κόλλησε, έχοντας διατρέξει τα τελευταία 30 από τα συνολικά 41 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Στα χρόνια αυτά, με εγκληματική ελαφρότητα και κυνική αδιαφορία για τις μη αναστρέψιμες συνέπειες, ακολουθήθηκε η καταστροφική συνταγή της συνεχούς αναβολής μέσω του συνδυασμού του ακραίου Συνδικαλισμού με το «Πολιτικό Κόστος», που μας έφερε μοιραία στο απόλυτο τέλος.

Στο μέσο της δεκαετίας του ’80 το ζήτημα της διαφαινόμενης Δημογραφικής ανεπάρκειας του Αναδιανεμητικού Συνταξιοδοτικού Συστήματος λόγω της υπογεννητικότητας, οδήγησε τα ευρωπαϊκά κράτη στην υιοθέτηση Μικτών συστημάτων (αναδιανεμητικών /κεφαλαιοποιητικών) με βάθος ωρίμανσης (έναρξη καταβολής συντάξεων) τα 20 χρόνια.

Μία «άτυχη» γενιά αναπόφευκτα θα έπαιρνε το βάρος της μετάπτωσης, δηλαδή να συγκεντρώσει κεφάλαια ΚΑΙ για τις δικές της συντάξεις. Εμείς, με την χειρότερη όλων δημογραφική προοπτική, συνεχίσαμε αγέρωχοι και υπερήφανοι να κατεβαίνουμε το ποτάμι, προς τον αναπόφευκτο καταρράκτη. Κάποια κλαριά από τα οποία θα μπορούσαμε να κρατηθούμε, τα κόψαμε για να μη μας ενοχλούνε. (Αναφέρομαι στον νόμο Σιούφα -1991 , στο νομοσχέδιο Γιαννίτση – 2001 και στον, κενού περιεχομένου, Νόμο για τα Ταμεία Συντάξεων).

Την ίδια περίοδο οι «άλλοι» βελτίωναν το σύστημα, καθώς προέκυψε και η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, προσπαθώντας να κάνουν τα πράγματα πιο ανεκτά για την «άτυχη» γενιά.

Άλλη μια δεκαετία και φθάσαμε στο 2010 (τον καταρράκτη), όπου η δική μας, αληθινά άτυχη όπως αποδείχθηκε, γενιά που θα μπορούσε να έχει μαζέψει χρήματα ΚΑΙ για τον εαυτό της σε μια διάρκεια 20 -25 ετών, (όπως έκαναν οι άλλοι) κλήθηκε να τα «μαζέψει» στο τέλος της περιόδου όλα μαζί, μέσω της μείωσης των συντάξεών της. Έγκλημα.

Και τώρα, 2015 πια, οι επικεφαλής των διαδηλώσεων (900 χιλιάδες από ομαδικό συνταξιοδοτικό συμβόλαιο πήρε πέρυσι κάποιος) και εκείνοι των δηλώσεων (Υπουργός, Φεβ. 2015, «μόνο ένα σύστημα δεχόμαστε, το αναδιανεμητικό», ή έχουν «στρίψει δια του αρραβώνος», είτε καλούν βιαστικά «σοφούς» (επιλογή όρου με χροιά μαγείας) για να επικαλεστούν επιστημονικές αναγκαιότητες, αφού πλέον δεν μπορούμε να τα ρίξουμε ούτε στους κακούς δανειστές.

Έτσι, με καθυστέρηση 30 ετών ακούγονται τα Σουηδικά, Γερμανικά , Νορβηγικά και άλλα μοντέλα. Ωραία, αλλά αυτά χρειάζονται ορίζοντα ανάπτυξης 20+ χρόνια . Οι άνθρωποι τα έφτιαξαν το ’80, για να αποδώσουν τώρα. Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται και πολύ σοφία για να καταλήξουμε σε νέες περικοπές και … βλέπουμε.

Στα 30 αυτά χρόνια καταφέραμε να κάνουμε τους χαμηλοσυνταξιούχους επαίτες, τους υπόλοιπους συνταξιούχους φτωχούς και τους τώρα εργαζομένους χωρίς συνταξιοδοτικό μέλλον.

Το εξοργιστικότερο όμως είναι ότι στην διαδρομή φτιάχτηκαν όλων των ειδών και διαμετρημάτων καριέρες, επενδύοντας στην, καταστροφική για τους πολλούς, ΜΗ λύση.

Καθώς το «πολιτικό κόστος» τελικά επήλθε και πλέον δεν αποτελεί εργαλείο πολιτικής, αν δραπετεύσουμε και από τις ιδεοληψίες, θα μπορέσουμε να σκεφθούμε σε περιβάλλον Λύσης. Σε τέτοιο περιβάλλον υπάρχουν και ιδέες και άνθρωποι και σχεδιασμοί για βραχύχρονα και μεσόχρονα μέτρα, ενώ θα ξεκινάμε, με καθυστέρηση 30 ετών, να κτίζουμε τις συντάξεις του 2035.