Η νέα -αναπόφευκτη διέξοδος- συνέχεια της ασφαλιστικής αγοράς

του Γιάννη Βερμισσώ

Η συνειδητοποίηση των πολιτών απέναντι στην ιδιωτική ασφάλιση μεγαλώνει. Δηλαδή ο πληθυσμός έχει εξοικειωθεί με το τι είναι, τι προσφέρει, την φερεγγυότητά της και όλα τα σχετικά που θεωρούνται πλεονεκτήματα. Και τι σημαίνει αυτό; Ότι οι πολίτες έρχονται σταδιακά πιο κοντά στον κλάδο και σε αυτό έχει συντελέσει και η κυβέρνηση που για πρώτη φορά συνέδεσε και αξιοποίησε την ιδιωτική ασφάλιση ως στοιχείο Bonus στον ΕΝΦΙΑ.  Αυτή η ωριμότητα θα λέγαμε που επικρατεί και η κάμψη της παλαιάς φοβίας ως προς την συνέπεια των ασφαλιστικών έχει αποδώσει στην πράξη. Ο λαός ασφαλίζεται; Σε ένα βαθμό ναι αλλά όχι τόσο ώστε να φθάσουμε σε επίπεδο εφάμιλλο των άλλων χωρών της ΕΕ όπου ανήκουμε και εκεί η ασφαλιστική συνείδηση και οι περίπου 20 υποχρεωτικές ασφαλίσεις έχουν οδηγήσει σε άνοδο της παραγωγής και την βέλτιστη ασφάλιση των πολιτών. Άρα και εδώ στην Ελλάδα αυτό το τρένο  μεταρρυθμίσεων πρέπει να ξεκινήσει την δική του πορεία. Η νέα αναπόφευκτη συνέχεια της ασφαλιστικής αγοράς θα πρέπει να διασφαλίσει όρους ζήτησης και προσφοράς. Και επειδή η ζήτηση είναι δειλή, διστακτική και χλιαρή προφανώς θα πρέπει η προσφορά να γίνει δελεαστική, ελκυστική και προσιτή κυρίως. Διότι σήμερα στο μείζον θέμα της Υγείας η προσφορά είναι τιμολογιακά αποτρεπτική. Στην περιουσία είναι προσιτή αλλά κάπου υπάρχει μάλλον ένα κενό ενημέρωσης διότι αλλιώς δε θα άφηναν οι πολίτες ανασφάλιστα τα σπίτια τους. Όσον αφορά τις αστικές ευθύνες η άσκηση των δραστηριοτήτων έχει αφεθεί στον άνεμο.. Ακόμα και επαγγέλματα με μεγάλες ευθύνες τείνουν στο ρίσκο και όχι στην ασφάλιση. Δεν είναι η αγοραστική δύναμη και το διαθέσιμο εισόδημα σε όλες τις περιπτώσεις ασφάλισης το αντικίνητρο και η αιτία που οι πολίτες δεν ασφαλίζονται. Η ποσόστωση ευθύνης της αγοραστικής δύναμης είναι μάλλον μικρή ως αιτιολογία για την μη ασφάλιση η αφορά κάποια ασφαλιστήρια συμβόλαια. Συνεπώς η αιτία βρίσκεται κάπου αλλού και οι ενδείξεις συγκλίνουν στην ενημέρωση. Για την Υγεία λόγω υψηλών ασφαλίστρων θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι δυσβάσταχτη η ύπαρξη ενός συμβολαίου. Όμως για τις άλλες περιπτώσεις ασφάλισης αυτό δεν ισχύει. Και η κυβέρνηση από την πλευρά της θα μπορούσε να αξιοποιήσει τον θεσμό ιδιαίτερα στις φυσικές καταστροφές και θα συντελούσε η συμπόρευση με την ιδιωτική ασφάλιση στην διαμόρφωση ενός χαμηλού ασφαλίστρου. Συνεπώς ενημέρωση πολιτών και κυβέρνηση, διάλογος για νέες ιδέες, θεσμούς, αποφάσεις που θα οδηγήσουν σε κάλυψη της κοινωνίας και της οικονομίας. Και φυσικά συζήτηση για τα υψηλά ασφάλιστρα όπου εντοπίζονται. Αυτή θα είναι η διέξοδος που θα δώσει συνέχεια στην ιδιωτική ασφάλιση η οποία δείχνει να έχει φθάσει σε ένα οριακό σημείο ανόδου το οποίο δυσκολεύεται να ξεπεράσει και ανακυκλώνεται στις ίδιες καταστάσεις. Καλούνται όλοι να συμβάλλουν στον απεγκλωβισμό του θεσμού και της ελληνικής κοινωνίας, ξεφεύγοντας από την πεπατημένη ανακύκλωσης συμπεριφορών και δράσεων. Η ανάγκη απευθείας επαφής με πολίτες και κυβερνητικούς παράγοντες που λαμβάνουν αποφάσεις είναι μονόδρομος.