Οι «υψηλές» προμήθειες και το δικαίωμα ασφαλίστρου

Πολύς λόγος έγινε το τελευταίο διάστημα για τις προμήθειες. Αφορμή έδωσε η στατιστική επετηρίδα της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών απ’ την οποία προέκυπτε ότι ο δείκτης προμηθειών (προμήθειες προς δεδουλευμένα ασφάλιστρα) από 18,4% το 2011 ψαλιδίστηκε στο 14,9% το 2012!

Από κει λοιπόν ξεκίνησε μια συζήτηση, απ’ την οποία σύμφωνα με διάφορα «ναι μεν αλλά» έβγαινε το συμπέρασμα ότι ναι μεν ψαλιδίστηκαν οι προμήθειες, ωστόσο παραμένουν ακόμη ψηλά.

Πουθενά, στη συζήτηση αυτή, δεν τέθηκε το συγκρίσιμο πεδίο: δηλαδή εν σχέσει προς τι παραμένουν ψηλά οι προμήθειες; υπολογιζόμενες πάνω σε ποια νούμερα; στο σύνολο του ασφαλίστρου ή στο ποσό που απομένει, αφού αφαιρεθεί το δικαίωμα επί του συμβολαίου;

Όπως είναι γνωστό-σημειώστε ότι πρόκειται για πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία (δεν ξέρουμε τι γίνεται σε άλλες Ηπείρους)- στην Ελλάδα ισχύει το λεγόμενο δικαίωμα ασφαλίστρου. Tο οποίο την εποχή της διατίμησης είχε καθοριστεί στο 10% επί των καθαρών ασφαλίστρων.

Mετά την απελευθέρωση της αγοράς, οι περισσότερες εταιρείες άρχισαν να αυξάνουν σταδιακά αυτό το κονδύλι. Σύμφωνα με πίνακα που είχε δημοσιεύσει παλιότερα η ΕΠΕΙΑ και αφορούσε βεβαίως τον κλάδο αστικής ευθύνης χερσαίων οχημάτων, το δικαίωμα ασφαλίστρου ξεκινούσε από 15% και έφτανε στο 36%.

Νεώτερα επίσημα στοιχεία δεν έχουν δημοσιευτεί, ωστόσο με βάση την εμπειρία μπορούμε να πούμε ότι ο μέσος όρος του δικαιώματος ασφαλίστρου βρίσκεται στο 25%, με αρκετές περιπτώσεις πάνω από 30%.

Αν πάρουμε λοιπόν υπόψη μας αυτό το στοιχείο, τότε τα δεδομένα του θέματος αλλάζουν άρδην: γιατί βέβαια ο υπολογισμός της προμήθειας γίνεται στο υπολοιπόμενο 65%-75% του ασφαλίστρου.

Οπότε, είναι μικρή η μεγάλη η προμήθεια; Και αν θέλουμε στα αλήθεια να βάλουμε το «δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων»; ε, δεν έχουμε παρά να πιάσουμε τη συζήτηση από κει που έμεινε -μισοτελειωμένη ουσιαστικά- επί εποπτείας της αγοράς από τον τότε υπουργό Ανάπτυξης Νίκο Χριστοδουλάκη…