Η βλαπτική σύγκριση με το «χειρότερο»

Του Γιάννη Βερμισσώ 

---

Η σύγκριση  με το «χειρότερο», καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια.

Έγινε τρόπος σκέψης που επεκτάθηκε και κέρδισε οπαδούς οι οποίοι αρέσκονται στο να συγκρίνουν το «κάτι» με το «τίποτα».

Το φλέρτ με το θάνατο έγινε καθημερινότητα.

Το «χειρότερο», δεν επιτρέπει στο καλύτερο να είναι  σημείο αναφοράς.

Σε αυτή την αναπτυσσόμενη, αντιαναπτυξιακή, αντίληψη σκοντάφτουν άνθρωποι, πράγματα και καταστάσεις.

Η ελληνική κοινωνία, καλλιεργεί ένα φυτώριο –ανάμεσα στα πολλά- το οποίο στέκεται ενάντια σε κάθε πρόοδο.. και πιθανό να αφορά εκείνη την ξεχασμένη για χρόνια «πάλη των τάξεων».

Άραγε, υπάρχουν κάποιοι που δε βλέπουν το «καλύτερο», το «ικανότερο», το «μεγαλύτερο», το «ανεπτυγμένο» για να το επιδιώξουν, να το στηρίξουν, να το κερδίσουν, να το υιοθετήσουν…;

Και όμως ναι. Η έννοια του καλύτερου, του αξιοζήλευτου, της προόδου –για ορισμένους- δεν είναι στοιχείο σύγκρισης και δεν αποτελεί   σημείο αναφοράς.

Αναπτύσσεται η αντίληψη της απόρριψης η οποία  απαγορεύει, και φιμώνει, οτιδήποτε βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από κάτι που είναι χειρότερο ή «τίποτα».

Χαώδης λογική, μη προαγωγική, και κυρίως γεμάτη αρνητισμό.

Απαγορεύεται, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, να ομιλούν: όσοι έχουν δουλειά διότι υπάρχουν άνεργοι, όσοι μπορούν και κάνουν μια έξοδο το Σαββατοκύριακο ενώ άλλοι δε μπορούν, όσοι έχουν όχημα όταν κάποιοι άλλοι δεν έχουν, και δεκάδες άλλες τέτοιες περιπτώσεις….

Πώς θα προχωρήσει η αγορά, οι άνθρωποι, οι θεσμοί, οι διαδικασίες, και οτιδήποτε χρειάζεται να προχωρήσει… όταν διογκώνεται η επίκληση του χειρότερου;  

Και για να κλείσουμε: Υπάρχει μια εντυπωσιακή οπισθοδρόμηση που γίνεται εμφανής καθημερινά. Το δεν «έχεις το δικαίωμα να μιλάς» επεκτείνεται διαρκώς. Και η δημοκρατία βανδαλίζεται.. 

Ευτυχώς, υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις όπου προκρίνεται το "καλύτερο" και συντηρείται κάποια ελπίδα..