Οι περιστροφές γύρω από τα ίδια…

Του Γιάννη Βερμισσώ

Καταντάει προσβλητικό το να μη μπορεί να αλλάξουν πράγματα που εντάσσονται στο πεδίο του αυτονόητου. Και για τους ανθρώπους και για τα συστήματα και για τα «σύνολα» είναι  άδικο και φανερώνει αδυναμία το να μη καταφέρνουν να διορθώνουν όλα όσα συνιστούν εμπόδιο.

Για παράδειγμα να αναφέρουμε το θέμα του συνταξιοδοτικού. Είναι μια δεκαετία που έρχεται στην επιφάνεια, με τους ειδικούς να φωνάζουν για το αδιέξοδο. Και όμως το γνωστό, αποτυπωμένο, αναγνωρίσιμο πρόβλημα είναι ΑΛΥΤΟ. 

Στην ίδια κατηγορία των άλυτων θεμάτων είναι και αυτό της φορολογίας όπου διεθνώς τα στοιχεία δείχνουν ότι μειώνεται προκειμένου να δοθεί ανάσα στους καταναλωτές, τις επιχειρήσεις και τελικά την οικονομία. Εντούτοις η εντόπια λογική δείχνει να περιστρέφεται γύρω από θέμα υποσχεσιολογικά, προεκλογικά και όχι ουσιαστικά. Ετσι το φορολογικό – με κάθε προέκτασή του- παραμένει ΑΛΥΤΟ. Επόμενο μεγάλο αγκάθι για όλους είναι η γραφειοκρατία.

Η ταλαιπωρία από τον απλό πολίτη έως και την μεγαλύτερη επιχείρηση και τον αναμενόμενο ποθούμενο ξένο  επενδυτή είναι αναγκαίο συστατικό της ύπαρξής του στο ελληνικό έδαφος. Ένα θέμα 2οετίας που αναγνωρίστηκε, διατυμπανίστηκε από όλους και όλα ανακηρύχθηκε σε εχθρό των επενδύσεων και όμως έμεινε ΑΛΥΤΟ. Πόσα ακόμα άλυτα υπάρχουν και είναι γνωστά σε όλους. Πόσες εργατοώρες χάθηκαν, πόσα υπομνήματα γράφτηκαν και πόσες σκέψεις κατατέθηκαν ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.  Η διαπίστωση αυτή δεν είναι καινοφανής. Είναι μια αποτύπωση της πραγματικότητας η οποία δε μπορεί να συνεχιστεί και πρέπει να αλλάξει.

Η διαρκής περιστροφή γύρω από τα ίδια, τα γνωστά τα προβλήματα, τις αιτίες και τις αφορμές, χωρίς να επιτυγχάνεται ένα μετρήσιμο, αναγνωρίσιμο και πραγματικό αποτέλεσμα είναι και αυτή ένα ΑΛΥΤΟ πρόβλημα.  Και όμως όλα συνεχίζουν. Άνθρωποι, συστήματα, διαδικασίες φορείς να εντοπίζουν και να επιζητούν λύσεις στον ίδιο στίβο στην ίδια γραμμή αποδεικνύοντας την εμμονή… και την υπερκατανάλωση ενέργειας για περιστροφή γύρω από τον ίδιο  άξονα.  

Όλα λοιπόν αυτά τα πολλά τελευταία χρόνια οι όποιες αλλαγές έγιναν (λιγοστές σε όσες θα μπορούσαν να γίνουν) ήταν αποτέλεσμα ανάγκης και πίεσης. Έγιναν με δυσκολία αποδεικνύοντας για ακόμη  φορά την εγγενή άρνηση να υιοθετήσουμε τις μεταρρυθμίσεις με όρεξη και κέφι για τα όσα καλά θα φέρουν. Τις υιοθετήσαμε αναγκαστικά και με δυσαρέσκεια, αρνούμενοι να ξεφύγουμε από τον άξονα της επίπονης περιστροφής γύρω από τα ίδια.

ΥΓ: Η συμβίωση ενός  λαού με τη διατήρηση μιας διαχρονικά επιζήμιας αντίληψης.