Απουσία ασφαλιστικής συνείδησης ή αδυναμία πληρωμής ασφαλίστρων και χρεώσεις αδικαιολόγητες;

του Γιάννη Βερμισσώ

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αδυναμίας πληρωμής ασφαλίστρου και “απουσίας ασφαλιστικής συνείδησης”;. Είναι μια λεπτή γραμμή που οι ασφαλιστικές καλούνται να κατανοήσουν και να διαχειριστούν με την σκέψη ότι δεν είναι όλα “συνείδηση” .

Είναι και κόστος , το οποίο κάποιες φορές ίσως να είναι βαρύ για τους πολλούς, ανεκτό για λιγότερους και μη υπολογίσιμο για ακόμη πιό λίγους. Και όταν μιλάμε για την Υγεία το κόστος καθορίζεται από αλλού.

Αυτή η καθημερινότητα στην οποία απευθύνεται ο ασφαλιστής και στην οποία η εταιρεία πρέπει να του δώσει κατάλληλα όπλα.

Η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι δεν είναι όλα για όλους και όλοι για όλα. Δε μπορεί όλοι να αξιοποιήσουν την ιδιωτική ασφάλιση. Είναι στάση ζωής, είναι αντίληψη, είναι το μή ενδιαφέρον για αυτό, είναι ίσως και το οικονομικό. Αλλά και για όσου θέλουν την ιδιωτική ασφάλιση και δεν την φτάνουν δε μπορεί να λέμε ότι υστερούν ασφαλιστικής συνείδησης. Σε αυτό καλούνται να δώσουν σκέψεις, ιδέες αλλά και λύσεις οι αρμόδιοι, έτσι ώστε να πάψει η αναζήτηση της άπιαστης ασφαλιστικής συνείδησης και να υπάρξουν πολιτικές που θα επιτρέψουν στους πολίτες να αγοράσουν προγράμματα.

Ας σκεφτούμε επί πραγματικών γεγονότων:

Εάν κάποιος είχε προ ετών αγοράσει ένα πρόγραμμα Υγείας και σήμερα δε μπορεί να το πληρώσει μετά από τις συνεχείς ετήσιες αυξήσεις και το διακόψει τότε δεν έχει συνείδηση ασφαλιστική;  Θα θεωρηθεί ότι το άτομο αυτό, ή η οικογένεια είχαν προ ετών ασφαλιστική συνείδηση την οποία όμως την απώλεσαν σήμερα;. Φυσικά και όχι. Θα πούμε ότι έφτασαν σε αδιέξοδο οικονομικό οπότε και δε μπορούν να συνεχίσουν να πληρώνουν τα ασφάλιστρά τους.

Αρα να εστιάσουμε στο κόστος όπως επισημάνθηκε και προσφάτως από εκπροσώπους της αγοράς. Δε μπορεί τα ασφάλιστρα για κάποιον που πληρώνει χρόνια “Υγεία” να γίνονται απαγορευτικά και να τον οδηγούν σε διακοπή της ασφάλισής του. Ούτε μπορεί τα νοσήλεια να τρέχουν αλόγιστα. Όσοι τιμοκατάλογοι και να αναρτηθούν όσοι δείκτες Υγείας και να προσδιοριστούν λύση στο φαινόμενο δε δίνεται. Η διόγκωση των χρεώσεων είναι μια τακτική που έχει καθιερωθεί και έχει διαφοροποιήσεις  ακόμα και στους ασθενείς. Αλλιώς σε αυτούς που πληρώνουν από την τσέπη τους, αλλιώς σε αυτούς που πληρώνει το δημόσιο σύστημα και σκληρά σε αυτούς που πληρώνει η ιδιωτική ασφάλεια.

Τρείς κατηγορίες ασθενών και τρείς τιμολογήσεις.  Γιατί ενδίδουν οι ασφαλιστικές στην “κούρσα τιμών”. Εχουν ευθύνη και σίγουρα πλέον για καλό όλων χρειάζεται να ληφθούν αποφάσεις για να μπεί τέλος σε μια στρεβλή διαδικασία.