Φωνές για τον “αθεράπευτο” τομέα της Υγείας που σήμερα βλάπτει ασθενείς, δημόσιο, και κοινωνία

του Γιάννη Βερμισσώ

Τα  μεγάλα προβλήματα στον τομέα της Υγείας, οι ελλείψεις, καθώς και τα συναφή που σχετίζονται με κόστη, με οργάνωση, με διαδικασίες, με στρατηγικό σχέδιο αναδεικνύονται διαρκώς το τελευταίο διάστημα, κάτι δείχνει  ξεκάθαρα  ότι ο “κόμπος έφθασε στο χτένι”, οπότε και προμηνύεται πώς κάτι θα -και πρέπει-  να αλλάξει. Οι μεταρρυθμίσεις αναγκαίες και προετοιμάζονται κατά πληροφορίες καθώς το επείγον τεστάρισμα με τον covid και η αποτελεσματικότητα που επέδειξε το σύστημα, απέδειξαν ότι μπορεί να λειτουργήσει πολύ καλύτερα υπό προϋποθέσεις. Οι αρμόδιοι αναλαμβάνουν να οριοθετήσουν τον νέο σχεδιασμό και μετά το πέρας της πανδημίας, να προχωρήσουν κάτω από συνολικό σχέδιο στην αναθεώρηση και επανεκκίνηση του τομέα της δημόσιας υγείας οπότε πιθανόν να έχει και το κάποιος ρόλο που μπορεί να αναλάβει και να συντελέσει στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, η ιδιωτική ασφάλιση.

Η καθημερινότητα αποδεικνύει ότι όταν κάποιος ασθενήσει τρέχει από γιατρό σε γιατρό για να βρει τί έχει, τα νοσοκομεία είναι κορεσμένα και χρειάζονται προσωπικό για να τα βγάλουν πέρα ενώ το “καταφύγιο”, η εναλλακτική λύση- της ιδιωτικής υγείας γίνεται όλο και ακριβότερη.

Οι δαπάνες των πολιτών από την τσέπη τους για την υγεία φθάνουν τα 5 δισ. (ποσό ακατανόητο) που δείχνει ότι η δημόσια υγεία δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες και πώς οι ασφαλιστικές εταιρείες δεν έχουν αναπτυχθεί τόσο ώστε οι πολίτες να μη πληρώνουν από την τσέπη τους ζεστό χρήμα για την υγεία τους.

Η προληπτική Υγεία υστερεί, η παρακολούθηση της Υγείας των πολιτών ως δεδομένο δεν υπάρχει, και φυσικά η αγωνία για το έλλειμα που υφίσταται μεγάλη και δεν μειώνεται. Κυρίως όμως δεν αναιρείται η πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί δύσκολη.

Κοινή η διαπίστωση ότι το σύστημα χωλαίνει όμως δεν φταίει η επάρκεια της επιστημονικής κοινότητας η οποία είναι πλεονάζουσα.

Τώρα κάτι πρέπει να γίνει. Όχι μονομερές, όχι συντεχνιακό, όχι εμβαλωματικό. Χρειάζεται μια τομή ουσιαστική, που θα βάλει μια αρχή και θα ακολουθήσει μια συνέχεια με συνέπεια και υποστηρικτικούς μηχανισμούς.

Πρόσφατα ο κ. Ηλίας Μόσιαλος Διευθυντής του κέντρου Οικονομικών της Υγείας του London School of Economics προσκεκλημένος της Generalli και της Affidea ανέδειξε -επιτελικά- την έλλειψη ενός συνολικού σχεδίου και την απουσία δομών στον τομέα της υγείας.

Παλαιότερα o κ. Ι.  Κυριόπουλος, Καθηγητής Οικονομικών της Υγείας, (Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας), είχε επισημάνει μέσα από δηλώσεις και ομιλίες την επίδραση της κρίσης στη δημόσια και ιδιωτική δαπάνη για την Υγεία καθώς και τα πολλά που πρέπει να αλλάξουν.

Και εσχάτως, ο πρόεδρος του ΔΣ της Ευρωπαϊκή Πίστη κ. Νίκος Χαλκιόπουλος αναφέρθηκε στην δυσμενή επίδραση των φόρων που επιβάρυναν περίπου 30% τα ασφάλιστρα της Ιδιωτικής Υγείας.

Κοινή η διαπίστωση ότι το σύστημα χωλαίνει όμως δεν φταίει η επάρκεια της επιστημονικής κοινότητας η οποία είναι πλεονάζουσα. Το ίδιο και η  διαπίστωση ότι οι πολίτες πληρώνουν πολλά χρήματα σε σχέση με άλλους λαούς, και αυτά που λαμβάνουν ως “ομπρέλα προστασίας” λόγω ελλιπούς οργάνωσης είναι λιγότερα.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι μόλις στα 16,8 ευρώ ανέρχεται η κεφαλήν δαπάνη ετησίως για την προληπτική υγεία. Και αυτό φέρνει την χώρα στην 24η θέση ανάμεσα στις χώρες της ΕΕ για προληπτικές δαπάνες στην υγεία (τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Eurostat-2018) με μόλις το 1,3% των συνολικών δαπανών υγείας να κατευθύνονται στην πρόληψη όταν ο μέσος όρος των χωρών είναι διπλάσιος.