Η “εύθραυστη” εμπιστοσύνη στην ιδιωτική ασφάλιση

του Γιάννη βερμισσώ

Ένα  γεγονός -τυχαίο- όπως αυτό το πρόσφατο με την μία (1 )περίπτωση που δεν αποζημιώθηκε ήταν αρκετό για να ξεκινήσει ο θόρυβος περί μη αποζημιώσεων από τις ασφαλιστικές.

Το θέμα συζητήθηκε πολύ και συνεχίζει με την “αίσθηση” “πρόθεση” “υποψία” ή έσχατη ανακάλυψη ότι οι ασφαλιστικές δεν είναι εταιρείες εμπιστοσύνης.

Οι ενασχολούμενοι με αυτό στα Μέσα Ενημέρωση έθεταν ερωτήσεις στον αέρα ή σε ειδικούς με τον κλάδο -ρητορικές ενίοτε- εστιάζοντας στο ότι η ασφαλιστική εταιρεία δεν αποζημίωσε την κλοπή.

Παράβλεπαν το γεγονός ότι η δικαιοσύνη, και τα δικαστήρια που έγιναν δεν δικαίωσαν τον ασφαλισμένο και εστίαζαν στο ότι η εταιρεία -η ασφαλιστική- δεν αποζημίωσε την κλοπή.

Δηλαδή το θέμα όλο είναι στην εταιρεία και διασταλτικά σε όλες τις εταιρείες που τελικά δεν αποζημιώνουν. Κάπως έτσι στήθηκε ένα γαϊτανάκι που γύρναγε γύρω από το ίδιο θέμα.

Το τι αποφάνθηκε η δικαιοσύνη και το Ανώτατο Δικαστήριο δε μας αφορά. Μέχρι και αυτό ακυρώθηκε στην βιάση κάποιων να πούν ότι : νάτο! τσάμπα πληρώνουμε ασφαλιστήρια.

Τι διαπιστώνουμε λοιπόν;

Ότι ένα συμβάν που προέρχεται από απόφαση Άρειου Πάγου αντί να ξεσηκώσει -εάν υπάρχει αντίρρηση- θύελλα για την απόφαση, εγείρει πληθώρα ερωτηματικών για τις ασφαλιστικές εταιρείες και εάν τελικά αυτές αποζημιώνουν.

Το θέμα είναι ότι η ασφαλιστική δεν αποζημίωσε και όχι ότι το δικαστήριο έκρινε πώς δεν έπρεπε να πληρώσει διότι υπήρχαν λόγοι.

Και λέει ο λαός ο ταγμένος υπερ αδυνάτου: ο δυστυχής πελάτης πλήρωνε το συμβόλαιό του τσάμπα.

Θλιβερό αλλά τα λαϊκά δικαστήρια παραμένουν όπως φαίνεται επικίνδυνα.

Πλήττουν αξιοπρέπειες, επιχειρηματικούς κλάδους,  θεσμούς και αμφισβητούν τα πάντα.

Έτσι είναι γιατί έτσι το βλέπω…

Καταλήγουμε ότι εάν υπήρχε εμπιστοσύνη στην ιδιωτική ασφάλιση, τότε δε θα ερχόταν η αμφισβήτηση με το παραμικρό. Δε θα έμπαινε ο σπόρος της αμφιβολίας.

Άρα λείπει η εμπιστοσύνη στο ασφαλιστικό προϊόν. Αδίκως λέμε εμείς. Όμως θα πρέπει και ευρύτερα η κοινωνία να πειστεί.

Αυτή είναι η επόμενη σημαντικότερη εργασία και στόχος για τους αρμοδίους. Να “χτιστεί” εμπιστοσύνη.