Η συμβίωση (του ασφαλιστικού) με το τυχαίο…

Του Γιάννη Βερμισσώ

Τελικά το Ασφαλιστικό σύστημα της χώρας, δηλαδή αυτό το ισχυρά κρατικό σύστημα επισημαίνεται από διάφορες αρμόδιες πλευρές ότι πάσχει. Και τεκμηριώνεται επιστημονικά -τεχνικά- ότι εάν αφεθεί στην τύχη του θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Οι συνέπειες δεν είναι ευνοϊκές για τους χιλιάδες σήμερα εργαζόμενους οι οποίοι στην συνταξιοδότησή τους θα πέσουν σε τοίχο.

Προφανώς άσχημο αυτό αλλά για να υποστηρίζεται χωρίς αντίλογο και να προβάλλεται χωρίς αντιρρήσεις χωρίς να προκαλεί κάποια αντίδραση από την πλευρά της πολιτείας θα είναι αληθινό. Ο ιδιωτικός τομέας ζητεί επίμονα να συμμετάσχει στην επίλυση αυτού του προβλήματος χωρίς όμως να ακούγεται. Γιατί να συμβαίνει αυτό; Πώς δηλαδή αφήνονται έτσι τα πράγματα με λόγια που προς το παρόν αντηχούν χωρίς συγκίνηση..

Υπάρχει μέριμνα κοινωνική και ευαισθησία για να στηριχθεί μια κοινωνία να προχωρήσει; Γιατί αφήνονται τα πράγματα σε όσους μπορούν και οι άλλοι όλοι φλερτάρουν με τον καιάδα; Θα διασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη μόνον όσοι σήμερα μπορούν να πληρώσουν ή γνωρίζουν να προβλέψουν; Οι υπόλοιποι όλοι που είτε αγνοούν είτε δε μπορούν προχωρούν χωρίς προοπτική; Ότι βρέξει; Το κοινωνικό κράτος που βρίσκεται σήμερα και τελικά είναι κοινωνικό κράτος στην πράξη ή μόνο στη θεωρία; Οι σημερινές εισφορές που πάνε; με ποιόν σκοπό; τι θα αποδώσουν και πως διαχειρίζονται;

Είναι μια απλή και τίμια προσέγγιση στην οποία κάποιος πρέπει να απαντήσει. Διαφορετικά ένα δεν υπάρχει επίγνωση των κινήσεων και των αποτελεσμάτων μιλάμε για την απόλυτη συμβίωση με το τυχαίο..