Οι ευθύνες διαχείρισης των πυρκαγιών.

του Γιάννη Βερμισσώ

Κάθε φορά, σε κάθε πυρκαγιά και τα όσα έπονται μετά, δηλαδή κατάσβεση, πρώτες βοήθειες, ανταπόκριση μηχανισμού κ.λπ. αναζητούνται ευθύνες. Ποιος άργησε να δράσει, ποιος δεν ανταποκρίθηκε άμεσα, ποιος δε μπόρεσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.. Τόση αναζήτηση για το ποιος και γιατί δεν έκανε κάτι ώστε να αποτραπεί νωρίτερα αυτό που συνέβη. Και ποιος έπραξε αργότερα από αυτό που όφειλε να κάνει νωρίτερα. Δαιδαλώδης η προσέγγιση αφού σε μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης όλα μοιάζουν και δείχνουν καθυστερημένα αφού έπονται του γεγονότος. τρέχουν πίσω από αυτό και επιχειρούν να το σταματήσουν. Κάθε λοιπόν άποψη και προσδιορισμός αιτιών είναι εκ των υστέρων.

Δε φταίει ο άνεμος ούτε το μικροκλίμα των περιοχών, ούτε το υδροφόρο -όχημα- που δεν πέρασε εύκολα από τον διπλοπαρκαρισμένο δρόμο και την μποτιλιαρισμένη λεωφόρο.

Φταίνε όλα όσα ισχύουν και συμβαίνουν σε μια χώρα που βρίσκεται αντιμέτωπη με την πυρκαγιά, Όπως εξελίσσονται τα πράγματα στην Ελλάδα εξελίσσονται και σε άλλες χώρες αφού και στην Αυστραλία -την υπερχώρα- και την Αμερική -την υπερδύναμη- είδαμε τις πυρκαγιές να “τρέχουν” ανέλεγκτες να καταστρέφουν ότι υπήρχε. Και οι μηχανισμοί και η ετοιμότητα και οι εκπαιδευμένες δυνάμεις να μοιάζουν αδύναμες να σταματήσουν την καταστροφή.

Μάλλον είναι λάθος να υπάρχουν κατηγορίες, και να αναζητούνται σχεδιασμοί επί χάρτου και να ευθύνονται οι χειρισμοί επί της πράξης.

Συνεπώς οι ευθύνες αποδίδονται εθιμικώς. Και για διάφορους λόγους.  Όμως, έχουν κάποια βάση και γι΄αυτό θα πρέπει να αποτελούν τις εμπειρίες και τη γνώση για την επόμενη φορά.

Γιατί θα υπάρξει επόμενη και είναι σίγουρο.

Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη άποψη. Μήπως θα πρέπει να φροντίσουμε τα δάση καλύτερα, μήπως πρέπει να δοθεί βάση σε άλλα θέματα που αφορούν την διαχείριση των δασών, την περιποίησή τους, την φροντίδα τους, την περιμετρική τους οργάνωση και ίσως φύλαξη.

Διότι η διαρκής οργάνωση των έξω-δάσους- δυνάμεων έως σήμερα από τότε στην Ηλεία και την Θεσπρωτία, την Αιτωλοακαρνανία, την Εύβοια, και ….δεν δείχνει να φέρνει αλλαγές.  Ίδια και απαράλλαχτα. Άρα η διαχρονική εμμονή περί μηχανισμών και ετοιμότητας οδηγεί σε αυτό που τόσα χρόνια μετά συνεχίζουν όλοι να διαπιστώνουν, να λένε και να του αποδίδουν ευθύνες ανεπάρκειας.

Μήπως πρέπει να φυλαχθεί το δάσος αλλιώς…με “Υπηρεσίες φύλαξης Διατήρησης Προστασίας Δάσους” σε ένα νέο μοντέλο και με εθελοντικές συμμετοχές.

ΥΓ: Και οι επιχειρήσεις μήπως θα πρέπει να έχουν συστήματα πυρασφάλειας προτού βρεθούν στην αγωνιώδη στιγμή αναμονής πυροσβεστικού οχήματος..