Οι «καπεταναίοι» να δουν την ιδιωτική σύνταξη

Του Γιάννη Βερμισσώ.

Το κοινωνικό κράτος γέρασε. Δεν μπορεί να σηκώσει πλέον τα φορτία του παρελθόντος και αυτό πρέπει να γίνει άμεσα κατανοητό σε όλους. Οι κίνδυνοι που κρατά -επωμίζεται- στα Ασφαλιστικά Ταμεία είναι μεγάλοι και ανυπέρβλητοι για να αντιμετωπιστούν.

Η ανάγκη να επιμεριστούν προτού εμφανιστούν ως αδιέξοδο -πριν την επέλευση του γεγονότος λένε οι ασφαλιστές- είναι επιτακτική.

Αν δεν γίνει κάτι τώρα οι ασφαλισμένοι -πολίτες- οδηγούνται σε συνταξιοδοτική εξαθλίωση και το κράτος σε πλήρη εξάντληση ακόμα και για να συντηρήσει την εξαθλιωμένη οριακή προσφορά του προς τους ασφαλισμένους.

Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να ξεκινήσει και μια γόνιμη κουβέντα. Προϋπόθεση είναι ότι οι συνδιαλεγόμενοι θα πρέπει να γνωρίζουν πώς η συζήτηση γίνεται για να δοθεί λύση και όχι για να περάσει η ώρα.

Μπορεί οι πολιτικές ρίζες ορισμένων να μην επιτρέπουν την συντήρηση άλλου «δέντρου», μπορεί ακόμα και οι φιλοσοφικές προσεγγίσεις κάποιων άλλων να είναι αντίθετες με το ισχύον «ότι πληρώνεις παίρνεις», ίσως ακόμα και η θέληση μια άλλης πνευματικής ομάδας να επιδιώκει την παλιά ευτυχισμένη εποχή της κρατικής προστασίας.

Επειδή όμως τα πράγματα είναι σοβαρά και δε χωρούν πειράματα, και η Τρίτη Ηλικία τόσων ελλήνων δε μπορεί να αφήνεται στην τύχη οδηγούμενη σε σκληρή λιτότητα, θα πρέπει να δοθεί από την ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ρόλος στον ιδιωτικό τομέα.

Οι ασφαλιστικές εταιρείες ακόμα και με δύσκολους -οικονομικά- όρους που τυχόν θα αποδεχθούν μπορούν να προσφέρουν στην ελληνική κοινωνία.

Και οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές που εξανεμίζονται…

Είναι διαπιστωμένο πως το καράβι κατευθύνεται στα βράχια.

Και είναι παράδοξο που οι καπεταναίοι δεν σπεύδουν να αλλάξουν ρότα… για το καλό του πόπολου.