Όταν η ιδιωτική ασφάλιση γίνεται υποχρεωτική..

του Γιάννη Βερμισσώ

Κάποιες φορές, μερικά πράγματα εξ ανάγκης, και για να εφαρμοστούν γίνονται υποχρεωτικά. Κάπως έτσι συνέβη με την ασφάλιση των οχημάτων. Έγινε υποχρεωτική -αν και πολλοί ακόμα ανασφάλιστοι- οπότε και εμπεδώθηκε στην πλειονότητα των κατόχων οχημάτων ότι η κυκλοφορία τους συνδυάζεται με την ύπαρξη ασφαλιστηρίου.

Η διαδικασία ωρίμασε  και σταδιακώς έγινε “προκάτ” οπότε και αποτέλεσε την απλή  εργασία των αρμοδίων να την προωθούν.

Αυτό έφερε και τον αυτοματισμό, και τα direct, και τις on line προτάσεις και όλα όσα συμβαίνουν σήμερα.

Δεν είναι άστοχο να σκεφτεί κανείς ότι και άλλες ασφαλίσεις εάν γίνουν υποχρεωτικές σταδιακώς θα περάσουν στην “αυτοματοποίηση” και θα φύγουν από τα “χέρια” αυτών που γνωρίζουν, μπορούν να συμβουλεύσουν, να τεκμηριώσουν και να σταθούν κοντά στους ανθρώπους που ασφαλίζονται.

Η πιο πρόσφατη περίπτωση που η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας είναι ανοικτή, αφορά την ασφάλιση περιουσίας.

Μπορεί να μην είναι διαδεδομένη και δημοφιλής, όμως όταν γίνεται -επειδή δεν είναι απλή όπως του αυτοκινήτου- χρειάζεται υποστήριξη, χρειάζεται έλεγχος, χρειάζεται σωστή συμβουλή με βάση τις ανάγκες, χρειάζεται υπόδειξη.

Αυτή η ασφάλιση χρειάζεται “χέρια” ανθρώπων να την προωθήσουν με γνώση.  Η επιβολή της θα ανοίξει νέα πεδία σκέψεων και θα προκαλέσει πιθανό ενδιαφέρον για δραστηριοποίηση μηχανιστικών διαδικασιών.

Αντίθετα η κινητροδότησή της, να την επιλέξουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις να αποτελεί μια πιο ισορροπημένη και δελεαστική προοπτική για να αναπτυχθεί ο κλάδος και να προστατευθούν  οι κάτοχοί της.

Συνεπώς και οι αρμόδιοι μπορούν μέσω αυτών να αφήσουν την επιλογή στους πολίτες, αλλά ταυτόχρονα να δίνουν και αυτό που πιθανόν χρειάζονται για να ενισχυθεί η απόφασή τους να ασφαλιστούν.  Και η αγορά; Θα λειτουργεί σαφώς πιο ομαλά, με συνθήκες ανταγωνισμού και θα βελτιώσει,  και σε αυτή την κατηγορία τους όρους των συμβολαίων, όπως έγινε και με τα αντίστοιχα της υγείας.