Ωθούν σε βίαιο τέλος

 

Δύσκολη περίοδος. Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα σκληρή. Τα αδιέξοδα μεγάλα. Και όμως όλα εξελίσσονται. Η κυκλικότητα των πραγμάτων επιβεβαιώνεται καθημερινά και όλα κυλάνε μέσω πολιτικής και οικονομικής ασάφειας. Σίγουρα η κούραση διογκώνεται. Κυρίως όμως επικρατεί ασάφεια. Δε γνωρίζουμε που πάμε για πόσο πάμε, με τις όρους πάμε και τελικά πότε θα τελειώσει αυτό το «πάμε…».

 

Η απουσία χρονοδιαγράμματος και «όρων» είναι ευδιάκριτη. Αυτό μας κάνει όλο και πιο καχύποπτους ότι το  πηγάδι δεν έχει πάτο. Όλο και περισσότεροι προσχωρούν στην λογική ότι το μακρύ αυτό ταξίδι που έως σήμερα έχει διαρκέσει περίπου 7  χρόνια, θα πρέπει να τελειώσει. Αυτό το διάστημα που πέρασε διακρίθηκε από προσδοκία και αναμονή.

 

Υπήρχε ελπίδα και αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να γίνει. Ότι μπορεί τα προγράμματα να αποδώσουν.

 

Ακόμα υπήρχε και η αναμονή του ηγέτη. Ήταν πιστευτό ότι και κάποιος –ηγέτης- μπορεί να το αλλάξει. Δηλαδή υπήρχε πίστη και σε πρόσωπα και σε καταστάσεις.

 

Έτσι αιτιολογούνται και όλες οι εκλογικές αναμετρήσεις με διαφορετικό κάθε φορά αποτέλεσμα. Σήμερα όμως τα πράγματα δείχνουν εξάντληση.

 

Ο λαός, και οι επιχειρήσεις στην συλλογική τους εκδοχή δεν έχουν αποθέματα για να αντέξουν την ασάφεια, την αδυναμία αντιμετώπισης των ευνόητων, την ανημποριά να διασφαλιστούν τα μίνιμουμ που κάθε κράτος προσφέρει στον πολίτη ανταποδοτικά των φόρων που πληρώνει.

 

Μπορεί να μην είναι θέμα ανεπάρκειας των προσώπων ή των χειρισμών. Μπορεί να είναι κάτι άλλο. Όμως αυτό που «μετριέται» είναι αναποτελεσματικότητα άνευ ορίων την οποία βαπτίζουν ως «αναγκαίο κακό». Εμείς το λέμε αυτοδιάσπαση της χώρας και των πολιτών.

 

Εδώ οι φόροι αυξάνονται και οι παροχές μηδενίζονται.

 

Είναι προφανές πως ότι συμβαίνει ωθεί τα πράγματα σε ένα βίαιο τέλος.

 

ΥΓ: Δεν υπάρχουν συμφωνίες χωρίς όρους καταγεγραμμένους. Και δεν υπάρχει πρόγραμμα χωρίς χρονοδιάγραμμα λήξης.