Περιμένοντας τον καιρό.. των ασφαλίσεων από Φυσικές Καταστροφές

του Γιάννη Βερμισσώ

Ήλθε και ο σεισμός. Ο αναπάντεχος. Και οι εικόνες από τα χαλάσματα καθημερινές και  θλιβερές.  Μέσα από τις δηλώσεις των ανθρώπων διαπιστώνεις και το ξάφνιασμα, και την ταλαιπωρία, και την χαρά της διάσωσης αφού όλοι λένε το “ευτυχώς που γλυτώσαμε”. Γκρεμισμένα σπίτια, καταστροφές. Το κράτος παρών, η στήριξη από κάθε πλευρά η καλύτερη δυνατή. Οι ελπίδες για την γρήγορη αποκατάσταση ζωντανές και οι ευχές ανάλογες. Τροχόσπιτα, σκηνές, και ότι άλλο για μια προσωρινή στέγαση-φιλοξενία.  Η ιδιωτική ασφάλιση μέσα σε αυτές τις εικόνες, τις δηλώσεις, την εξέλιξη, δεν υπάρχει. Γιατί οι άνθρωποι δεν την γνώρισαν, δεν υπάρχουν ενυπόθηκα, δεν υπάρχει συζήτηση, δεν υπάρχει κάτι που να την έχει εντάξει στο περιβάλλον.  Το κοινωνικοοικονομικό προφίλ των ανθρώπων, οι κατασκευές των οικιών,  το περιβάλλον όλο που εν πολλοίς υπάρχει σε όλη την χώρα δεν είναι αυτό που σήμερα έχει πλησιάσει η ασφάλιση. Τα αστικά κέντρα είναι αυτά που μπορεί να αναπτύξουν ενδιαφέρον και να γίνουν ένας δυνητικό πυρήνας ανάπτυξης εργασιών. Αυτό ο πυρήνας μπορεί να αναγνωρίσει και τις φοροαπαλλαγές, και τα κίνητρα και να θελήσει να προχωρήσει σε ασφαλίσεις περιουσίας. Ωστόσο η κοινωνική μέριμνα του κράτους συμπεριλαμβάνει όλους τους πολίτες, διότι έτσι πρέπει.  Άρα η δημιουργία ενός φορέα, ενός μηχανισμού, μιας νομικής υπόστασης όπου κράτος και ιδιωτικής ασφάλισης θα  συνυπάρχουν ώστε από κοινού να αντιμετωπίζουν τις συνέπειες καταστροφικών φαινομένων ίσως να είναι ακόμη καλύτερη, και πιο κοινωνικά αναγνωρίσιμη επιλογή. Αυτό σημαίνει κράτος πρόνοιας.